İnsanın özgürlüğü diğerininkini delinceye kadarmış ya, unutmuşum. genelde kendimi suçlu hissederim. fedakarlıklarım ve bencilliklerim teraziyi kırar. genelde gülümserim ve mutluyum cünkü umursadiğım seylerin cok olmasi veya insanlarin beni üzmesine izin vermem ozguvenimi söndürmüyor neyseki. bugun yine fazlasiyla suclandim ve itiraf ediyorum ki fazlasiyla suclu bir insanim. kendime kizdigim tek nokta degmeyecek seyler icin neden bu kadar cabaladigim. kucuk bir psikologunuzsunuz oyunuyla bu isin de icinden ciktim. yasaklar insanı tahrik eder. olamayacak seyleri oldurma cabalarimiz ve dogru konusup egri oturmamiz hep dozu kacirmaktan. keske okulda a+0=a yerine insanlarla iliski kurmanin dozlarini ogretseler. o zaman belki de ihtiyacimiz olan insanlar kalmazdi ve tesaduflere inanirdik