gözlerimdeki kadin kendiyle konusmayi biraktigina göre fikrinizi alabilirim. aklima takilan şu algı var 'ben aslında çok severim süperim de beni kimse anlamadi verdigim degerin karsiligini alamadim'. eden bulur yaşatan yaşar. yediğin haltlara bak. zamaninda kirdigin farketmedigin insanlara bak. gormezden geldigin iyiliklere bak.hiiiç vicdan buruklugun yoksa ve senin o tatli temiz kalbini kirmislarsa bana soyle elektroşok tabancamla halledecegim onu. fikirlerim çocuklugum dilim yasam tarzim veya umarsizligim olgunlasmayi yakalamis olabilir ancak bunlar sadece okumakla olmadi, kanırta kanırta yasayinca oldu. cok sevdigim bir yazarin dedigi gibi 'başparmagini isaret parmagin ile orta parmaginin arasina sokup nah diye seslendirilen o efsanevi hareketi sistemin suratina yapistirip gidemezsin.' gidemiyorsun çözüm bulmadan. döngüyü kırmak gerek. İncinmemek elde degil o zaman ben incitmeyecegim. diyorum ancak kimsenin kotulugunu istemeyen huzurlu biri olarak neden bu kadar incittigimi düşünüyorum ( karşılığında da saglam saglam inciniyorum maymunlar çıglik atiyor sirk devam ediyor hesabi) sadece bencillik olamaz, neden böyle oluyor?