gece ne kadar güzel, parça parça olmuş bulutların arasında biraz mavilik kalmış. kalbimiz gibi, orda da bir şeyler kalıyor, hiç bir acı hiç bir karanlık yok edemiyo o maviliği. İşte o mavilik umut.. böyle durur sol yanımızda, bu gün farkettim de kendimi teselli etmeyi kabul etmeyi en çokta alışmayı öğrenmişim. hayat öğrenmekten ibaret değil mi zaten? şimdi yoldayım yan koltuk boş ve evime gidiyorum. biliyorum orda da mükemmel değil çoğu şey ama bana ait yada ben oraya ait.. diyeceğim o ki yol huzurlu.. yalnızkende, sevilmiyorkende, hatalar yapmışkende huzurlu.. son dediğin bitti toparlayamam dediğinde bile huzurlu sadece görmek gerek hala güzel şeyler var, hala düzeltilebilir bazı şeyler, geçebilir, unutulabilir.. demem o ki gözyüzü hep mavi, o umut hep sol yanınızda..