insanlar yargılamaya çok fazla bayılıyor. suçu kendinden atmaya. ben gidiyorum da, böyle ani dakikasında bi şeylerden vazgeçmem kolay olmadı hiç. şimdi yapabiliyorum da yine mutlu değilim ben. lan ben kendi iyiliğim için bi şey yaptığım da yaşım çocuktu daha. karşımda kardan adam vardı. burnunu yapmak sevindiriyordu. ama ona bile çıkarıp atkımı takıyordum ben. ben, mutsuzluğu öyle benimsemişim ki her şeyim kasvete dönüşmüş işte.
hem ben salata üstüne dökülen yağ değildim ki. niye böylesine hafife alınıyorum hala ya?
neyse, ben yine anlam veremediğim şeyleri düşünmeye devam edeyim. bazıları da rüyalarına sarmalansın. yazma hevesim içimde kaldı bi. arv

bulabilirsen bi ruhİ mücerret oku kendine gelirsin.