bazen insan sevdiğini kendine itiraf edemezmis ben bunu anladım. çünkü o kadar imkansız seversin ki olmayacağı o kadar barizdir ki sevmediğini düşünmek daha kolay gelir insana. yoklugunu doldurmaya calisirsin yanindayken mutlulugunu gizlemeye calisirsin ona dostca yapacağın bir eylem bile seni o kadar derinden etkiler ki bunlari nasil goz ardi edebiliyoruz bilmiyorum. ben onu ona rağmen seviyorum sanırım. kendime rağmen aramızdaki imkansizliklara rağmen seviyorum. o bana bunlari hissedemeyecek kadar 'kardes' bana. ama ben onun gozlerinde kaybolmayi seviyorum. onunla gecirdigim gun sonunda icimdeki o mutlulugu seviyorum onun beni acittigi kirdigi zamanlari bile seviyorum. gun boyu onunla ugrasmayi seviyorum mesela ona yakin otururken heyecanlanmayi anlamasindan korkmayi bile seviyorum. bir ipin ustunde dusecegimi bile bile yürüyorum. tek istedigim o ipte ona kosabilmek. sımsıkı sarilip kokusunu ezberleyebilmek. bunlari bilirken kabullenememek cok zor. olmayacagini bilmek cok zor. kendisi bile kendini sevmezken ben onu bu denli sevmem cok zor. ama o güzel onu sevmek güzel kendi guzel gamzesi güzel saçları guzel elleri guzel kalbi güzel aski guzel sevdasi özel.