eskiden her canım sıkıldığında, kafam allak bullak olduğunda resim çizer rahatlardım. artık hiç çizemiyorum. çizmek gelmiyor içimden. deli gibi roman okumak istiyorum. ama akademik bazı kitaplar okumam gerekiyor. yüksek lisans yapmak istiyorum önceden hayalimdi. şimdi zorunluluk gibi hissetmeye başladım. bu yüzden tüm cazibesini kaybetti. beni anlayan tek dostumla da biraz uzaklaştık. kendimle kalmak istemiyorum. yüzleşmekten korktuğum şeyler var. kemana başlayacağım belki iyi gelir. nasıl oluyor da bu kadar yalnız olabiliyoruz ?

bence yüzleş, hayatının geri kalanı bu korkularla zehir olsun istemezsin değil mi? ömrün bu sorularla boğuşmakla mı geçsin? akıllı ol :)

becerebildigimiz, yapabildigimiz tek sey ualniz kalmak olduğu için olabilir.