gün geçtikçe yazmaya mecalimiz kalmıyor.dakikalar geçiyor,ardından sevinçler,hüzünler bir bakıyorsun koca bir boşluktasın.yeri doldurulamayacak kadar büyük ve eğer kendini kandıramıyorsan hayatla işte o zaman her geçen gün zorlaşıyor nefes almak.keşke diyorsun,keşke verdiğim nefesin yerini bir nefes daha almasa.keşke tükense bedenim de ruhum gibi,kendimi de alıp gitsem bu diyarlardan.bir belirsizlikten başka bir belirsizliğe aralanan kapım bir son bulsa sonsuz bir belirsizliğin kollarına.