sonu gelmiyor işte.bir türlü aldığım nefes yerini durgunluğa bırakmıyor.hiçbir zaman gerçekten yaşayamayacağımı bile bile.ne zaman son bulacak her şey?diğerleri umurumda değil,ne zaman son bulacak beynimdeki düşünceler,ne zaman sessizliğine bürünecek ve ben son kez her aldığımda ruhumu yakan o havayı üfleyeceğim ve her şey bitecek benim için -zaten hiçbir zaman başlayamamışken-
tahammülüm kalmıyor artık,aynı kısır döngüye girdiğimin farkındayım.aynı şeyler oluyor hayatımda.daha doğrusu hiçbir şeyin olduğu ve olacağı yok.ruhum giderek ölüyorken bedenimin arsızca yeryüzüne tutunması?söyleyeceklerim bile tükeniyor artık,kendimi tekrardan ibaretim.hiçbir şeye inancım kalmadı.ufak kırıntılar sadece,onların da gitmesi çok sürmez.gitti bile belki de kendimi dünyada oyalamak için bahaneler işte.nietzsche'nin ümitsizliği boşuna değildi.