bu zamana kadar insanlara değer vermekten çekinmedim.hatta öyle ki yeri geldi onlar üzülmesin diye gururumu hiçe saydım,hatayı hep kendimde aradım,onların bana karşı suçlarını üstlendim.sonuç,onları o kadar alıştırmışım ki geri geleceğimi bildiklerini söylediler.o kadar değersizleştirmişim ki kendimi gidişimi yeterince umursamadılar.ve ben dayanamayıp bir çırpıda sildiğim o insanlara tüm iyi niyetimle geri döndüm ve farkettim ki bazılarına dönmemek gerekirmiş.İnsanlara değer vermek değil herkes gibi olmakmış iyi gelen,seni önemseten.bundan sonra kimsenin peşinden koşmayacağım sanırım,insan değer vermenin yanında biraz da değerli olduğunu hissetmek istiyor.bundan sonra tüm iyi niyetiyle gelene kapım açık ama artık kimseye vazgeçilmez gözüyle bakamayacağım.

şöyle ki; değer vereceğimiz insanları yanlış seçiyoruz. gerek dost dediklerimizi, gerekse aşk dediklerimizi. ve yine kazığın verdiği acıyı hisseden biz oluyoruz. tecrübe sayfana bir madde daha eklemene sevindim..

@shoei işin garibi şu ki yanlış insanlar değillerdi en azından bir kısmı,sanırım tüm bu olanlar benim fazla bağlanmamdan kaynaklı