yok arkadaş! nasıl bir kalptir bendeki anlamadım... millet sevilmek sonrada elindekini tutmak ister bende ulaşılmazı istiyorum adeta. sevmiyorum dedim yıllarımı geçirdiğim adama. ağladım sevmiyorum artık hissedemiyorum dedim . sırf gözleri zihnimden çıkmayan o adam için. çıkmıyor her an aklımda rüyamda... sayfalarda onun resmini karalıyorum. bu nasıl bir kara sevda! bir yandan bitirmek istediğim ilişkime yarı yolda bıraktığım adama üzülüyorum,ağlıyor yırtıyor geçmişi... bir yandan kendime . nasıl bir ızdıraptır bu, insan sevmediğine dokunabilir mi sevmezken? yapamadığımı söyleyerek cesaretin zirvesini tırmandığımı, cesur ve onurlu bir hareket yaptığımı düşünürken, o yinede bırakmıyor seveceksin diyor! zorla sevdiremezsin abi kafamda onun gözleri varken senin gözlerine bakabilir miyim ben. anlatamıyorum. belkide zihnimdeki sadece bir boşluk anı kendi yarattığım birşey kimbilir. deneyeceğim tekrar sevmeye, zihnimdeki o maviyi silene kadar eski ben olmaya çalışacağım . siz siz olun sevdiğinizi üzmeyin kırıldıkca insan, üzüldükçe, arasında ki saygıyı yitirdikçe başka şahıslara bulaşıyor. herşey bir boşluk anı sadece... ben yıpranmasaydım bunlar olmayacak, sevgim çürümeyecekti, beni savunup korusaydı kalbimde bukadar savunmasız kalmayacaktı...