bu gün bi şey farkettim. ben insanlardan korkuyorum galiba. bu hafta dersim var mesela korkuyorum gitmeye canım istemiyor. ya nasıl desem bilmem ki kenara atılmış gibi hissetmekten onların içinde kaybolmaktan korkuyorum. kalabalıklar içinde herangi biri olmaktan korkuyorum. sevmedigim insanlardan daha da nefret edecegimden sınıfa girmek istemiyorum. onları benden farklı kılan ne ki? ben burayı günlük gibi kullanıyorum ya bana "bi git" demenizden bile korkuyorum. bakıldığında bir insanı beş dakika da harcama kabiliyetine sahip oldugumu bilerek güçlüyken bir yanımla karşımdakinin beni kırmasından, bazen ne diyecegimi bilememekten cekiniyorum. ben buraya bunları yazarken "bu kız ne kadar ezik" diye düşünebilme ihtimalinizden korkuyorum. bu yüzden kendime kiziyorum. her şeyi aciga vurmaktan. o zaman da icimi tam dökemeyecegimden mecburiyetime sığınarak yazıyorum. ve en çok arkadan konuşan sahte insanlardan yakinirken bazen benim de onlar gibi oldugumu gorup kendimden korkuyorum. daha demin bi kiza sinifta olup olmayacagini sordum. bilmedigini soyledi bende "gelseydin keske" dedim. zerre kadar gelmesini istemiyordum mesela ama "ben bu kıza hic yakin davranmiyorum galiba" diyerek öyle yazdım, öylesine yazdım, yalan söyledim. çünkü sevmiyorum. sevdiğim insanların yanında sanirim onları kıskanıyorum. onlarla daha cok vakit gecirmesini kiskaniyorum. hem kıskancım hem yalancı. oysa en nefret ettigim insan tipidir yalanci ve kiskanclar. İnsan kendinde olunca katlanabiliyor sanirim. garip degil mi? ben ne ara böyle oldum. hep bu sahiplenici tavirlarimdan oluyor bunlar. keske sallasam insanlari ama icim el vermez ben yine dusunurum. çok uzun yazdim kusura bakmayin ama iyi geldi insanın kendine bile itiraf edemeyecegi şeyleri bir yerlere yazmak..

karanlıktan korkmadığın sürece bunları aşarsın..