İnsan ruhuna verilen en güzel armağan güneş olsa gerek. İçim dışım bildiğin bahar havası. yazmak, iyiye ve güzele dair ne varsa yazmak istiyorum. dün kendine bile tahammülü olmayan ben, güneşin kendini biraz göstermesiyle kendini seven ben nasıl da çelişiyor hepsini bir bir anlatmak istiyorum. sonbahar ve kış ruhumda kasvetli bir havaya neden oluyor. evden çıkmıyorum genelde. haftada belki bir kere, üç beş bira yahut rakı içmek için bulabildiğim en sessiz mekana gidiyorum. her gün arayıp soran dostlarım var. elimden geldiğince onlara haber vermemeye çalışıyorum, ama beceremiyorum. çünkü her gittiği yere beni davet eden o insanları çağırmamakla kendimi bir ihanetin içerisindeymişim gibi hissediyorum.böyle havalarda ne kendime ne de onlara tahammül edebilmek elimde değil. anlayacağınız mevsimsel bir sendrom benimki. sonra bugün olduğu gibi güneş doğuyor. ben bahar değilim ama baharın habercisiyim der gibi. aylardır kahve yahut sigarasız güne başlamayan, kahvaltı masalarını hayatından çıkaran ben, kendimi fırından sıcak ekmek alırken buluyorum. güzel bir kahvaltının ardından dışarı çıkıyorum sonra. güneş sanki bana yeni bir can vermiş gibi hissediyorum. anlayacağınız kalbimde güzel şeyler oluyor.