kiminin yokluğu bile birçoğunun varlığından daha gerçektir daha çok sarar kalbini hissedersin daha çok kol kanat gerer kalbinin yanan yerine gölge olur rüzgar olur bereketli dalları... kök salmıştır artık sadece kalbinde değil benliğine , ruhuna , varlığına...
yokluğu sevilesidir... kıyamaz vazgeçemezsin. yanında olanı yüzünü güldüreni karnını gönlünü doyuranı herkes sever . delirmekten beklemekten umut etmekten istemekten bahsetmiyorum ama kim ne derse desin yokkende sevebilmeli insan... susadığında beraber içtiğiniz suyu hatırlayıp kanıyorsan, acıktığında beraber yediğiniz yemeği anıp doyuyorsan , sıkıldığında geçmişte birlikte geçirdiginiz saatler için şükrederek mutlu oluyorsan o sevmesede olur ... o bilmez sen onu kırsan senin kalbin paramparça olur zaten. sen kırıldıysan onun tarafindan, bunu bilecektin bu hep böyledir dersin. o demedi ya sev diye...
görsende bakamazsın mahcubiyetin özleminle bir büyürde büyür özledikçe utanırsın o yine bilmez... nerden bilsin sevilen ne kadar kusursuzsa sevilmeyende o kadar kusurludur fıtratımız budur suçlayamazsın kizsada seversin , küssede seversin istemiyorsa sevmeni gizlice seversin ama hep seversin.