ulan ne yazsam rahatlatmıyor. saatlerdir yazıyorum. okuyorum. hiçbir telafi yok. beynimi kemiren düşüncelerden kurtulamıyorum. uyumak istiyorum, kabus oluyor. sırılsıklam uyanıyorum. derdin ne diyeceksiniz. ya sevgili olsun ya dost ya arkadaş hiç fark etmiyor. .. hepsi giderken şuradan bir parça alıp götürüyor. yalanlariyla, sahtelikleriyle...benim üzüldüğüm, ağladığım gidenler değil, o kopartılan parça. o parça yakıyor insanın canını. b*k ediyor her şeyi. ne uyku, ne uyanıklılık, ne de çikolata. artık hiçbir şeyden zevk almamaya başlıyorsun. çünkü insan yapısı gereği kötü olduğunda sığınmaya yer arıyor. biz beceremedik kendi içimizde sığınıp kendimize sarılmayı. ama siz başarın. hiçbirinizin canı benimki kadar yansın istemem yemin ederim istemem. neyse güzel aksamlarinizin olsun.

insan gidenlere değilde yaşanmışlıklara daha fazla üzülüyor.

@poseydon öyle. gidenler bırakıp gidebiliyorsa geride kalan pek umursamiyor. en fazla özlüyor, bir süre sonra alisiyor. aslında giderken götürülenler yakıyor canı.