yine gece geliyor yavas yavas ve yine düşüncelerim beynimi zorlamaya basliyor.zaman icinde düzelir dediğim hic bir şey duzelmedi ve karanlıklar gun gectikce daha da kararıyor.bir ışık istiyor insan kendisini aydınlatacak,yol gösterecek bir şeyler.ama zaman geçtikçe ben daha fazla karanlığa gömülüyorum.bir ışık görünse bile onu göremeyecek kadar derine.saniyeler,dakikalar,saatler geçtikçe umutsuzluga sürükleniyorum.kendi icime döndüm fakat icinden çıkamıyorum.yaptığım çoğu şey anlamsiz geliyor.İnsanların gözünde değersizmişim gibi hissediyorum.bu hislerim beni çıkmaza itiyor fakat kendi kendime 'zamana bırak' diyorum her seferinde.zaman her şeyin ilacı derler ya hani bence bu ilacın yan etkileri cok fazla ve bu etkiler beni fazlasiyla kuvvetli etkiliyor.