İçi gecmis 80lerinde birisi gibiyim.. şans yok sevgi yok hayattan zevk almak yok uyku yok ama yataktan da çıkmak yok..kısaca hicbirseyim yok gibi hissediyorum. hayattan cekip gitmek mantıklı geliyor en azından kimseye zararım olmaz daha fazla diyorum. ta ki o an ailem geliyor aklıma .. vazgeçiyorum herseyden gozden damlalar süzülüp gidiyor yanağıma doğru.. bir anlığına toparlanıyorum kendine gel diyorum.. ama bu da geçici oluyor..
sonra diyorum ki benden adam olmaz.. böyle sürüp gidiyor hep..