sevdiğiniz bir insana karşı son görevinizi yerine getiremediğinizi düşünün. ve bundan ne olirsa olsun hep pişmanlık duyduğunuzu. maalesef benim yaptığım da tam olarak bu. fazla uzakta değildim ama gidemedim işte. son kez göremedim ve bir daha da asla göremeyeceğim. dinlediğim her şarkıda, okuduğum her kitapta, attığım her adımda, aldigim her nefeste önce bu salaklığım geliyor aklıma ardından da son görevimi yapamadığım o insan. sanırım bunun asla bir çözümü veya kurtuluşu yok. hayatımda ki yegane pişmanlık bu olacak ve düzeltme gibi bir şansım da yok. olsa ne yapardım onu da bilmiyorum. bunları buraya neden yazdığımı da bilmiyorum. sevdiklerinize sahip çıkın ve ne olursa olsun onları asla yalniz bırakmayın. ve mutlaka herkesin son görev diye adlandırdığı olaya da katılın. aksi takdirde hep pişman olursunuz ve asla kurtulamazsınız.