her şeyin ardından ben insanım diyebiliyorum neyse ki. İnsanım ki bu yaprakların renklerine, insanların mutluluğuna kayıtsız kalamıyorum. İnsanım ki bir kedi yavrusuna sadece bakmıyorum onu görüyorum. tüylerini, renklerini bir bir tanıyorum. ertesi gün gördüğümde ben dün bu kediyi arka sokakta görmüştüm diyebiliyorum. orada deniz yok. gittiğim yerlerden çok daha sert bakışlar, çok daha kalın kazaklar var. ama bilmeni isterim yürekler daha sıcak. mekanla sen de bağ kurar mısın bilmem. ben kurarım. onu yaşarım. o gün yürüdüğüm o yapraklı yol, bordo şemsiyem, uzun beyaz ışıkların gölgesindeki hala yeşil kalan ağaçlar.. ben istediklerimi anlatamadım. ucu açık, bu hatalarla dolu geçmişin ardından, elde ettiklerine bile sahip olamadığını düşünen,boyalarla yüzünü yok etmek isteyen gözlerindeki korkuyu bir iki farla kapatmaya çalışan belki de masum görüntüden kurtulmak isteyen aslında 22 yaşında küçük bir kızım ben. ‘’makyajmidedin’’ sadece boyalardan ibaretsin demeyin benim ruhumdaki eksik renkler bu yüzümdekiler. güzelleşmek değil isteğim. örtmek, kapatmak, kendini beğenmemek değil. geçmişin izlerini silmek. ''masumsun sen, masumsun sen bana göre
benimse kırk tilkiyle şu beynimde ne işim var savaşlarda boyalarla gözlerimde
belki de geçmişimde bir yerlerim yara aldı yok belki ben öldürmüştüm yaralanmam palavraydı belki hiç anlatmadım diyeceklerim yarım kaldı yok inanma bir şey yoktu söyleyeceklerim yalandı... zaten yalandı ‘’