gece gece bende içimi bi dökeyim bari gençler, müsadenizle. içimde bi boşluk var sanki .dolduramıyorum bir türlü. hoş doldurmaya da çalışmadım şimdiye kadar ama . hayatımda her şey çok güzel allah a şükür, ailemle gayet iyi anlaşıyorum,saglığım sıhhatim yerinde, düğün vesilesiyle hiç tanımadıgım kuzenlerimi tanıdım, kaynaştım, güldüm eğlendim ama yalnız kalınca hüzün çöküyor içime ya da onu hatırlatan bir şey olduğunda. bundan önceki yazımda pek bi kötülemişim onu tekrar tekrar okuyunca fark ettim. çünkü çok kırgınım ona. İnsan çok sevdiklerine daha çok kırılır ya o yüzden galiba. kendisinden nefret etmeye çalıştım, nefret edemesem bile çoğu şeyin farkına vardım beni sevmediğini ne kadarda belli etmiş oysaki bana, benim gözüm kör olmuş tabi mutluluktan görememişim. nasıl mutlu olmayayım ilk defa beni sevdiğini söyleyen biri çıkmış hemde ben ona platonikken. mucize gibi bir şey değil mi sizce de. bir çok ilki onunla yaşamışım en basitinden biriyle gece yarılarına kadar mesajlaşmak bile ilkti benim için. şunu söyleyebilirim ki ben onu çok temiz sevdim. benim için ilkti son olsun istedim. ama kısmet değilmiş.bana yazık etti, sevgime yazık etti. bir ömür kırgın kalacagım kendisine. gidenler bu kadar rahatken geride kalanların acı çekmesi hiç adil değil. umarım bir gün bana yaşattıklarını kendiside yaşar ve severken sevilmemenin ne kadar acı oldugunu öğrenir. bundan önceki yazıyı okuyan arkadaşlar bu nasıl bir kendiyle çelişmedir diyecektir büyük ihtimal ama insan unuttum demekle unutamıyor malesef. gidenin yeri çabuk dolmazmış bunu anlamış oldum bende. ama bir gün dolar elbet. neyse bu gecelik bu kadar efkar yeter dimi. şimdiden bu saçma ,benim bile çelişkili buldugum ama kalbime söz geçiremediğimin kanıtı olan mesajı okuduğunuz için teşekkür ederim. herkese iyi geceler :) yarın yeni bir iş günü beni bekler. allah a emanet olun gençler. bolca sevmeniz ve sevilmeniz dileğiyle.