şu an bu havada sahilde oturuyorum. bir de arkamdaki cafede canlı müzik var. "sezenler olmuş" derdimi siz düşünün. şimdi yavaştan başlıyorum anlatmaya, hafiften demlenmeye başlayın. buraya gelirken ardımda bütün hayallerimi bıraktım, bir sene daha uzatmayı beklerken hayatımdaki kimsenin beni istemediğini farkettim. hayallerimle alakası olmayan bir hayat seçmek zorunda kaldım.
çaresizlik öyle bir şeyki öldürmez süründürür dedikleri. sevdiğim insanı kaybettim, ailem zaten hiç "en sevdiğim" olmadı. gitsem bir dert, gitmesem bir dert.. buraya gelmeden önce bile içiyodum geldim yine içiyorum. şu hayata beni bağlayan tek bir şey kalmadı. ama bugün iki göze rastgeldim, bilmiyorum onu unutabilirmiyim ama, o yeşilliğindeki çiçekler hayatta kal der gibiydi..

cok dokunakli bi yazi

kardeş bulcaz sabret az

kafayi yeme saatleri diyosun