hayat o kadar garip ki sevdiğim çocukla ilk buluştuğum günü hatırlıyorum bir cafede buluşmak için sözleşmiştik gittik oturduk herşey iyi hoş. ve o akşam orada çalışan kişinin benden hoşlandığını uzaktan uzağa takip ettiğini öğrenmiştim. bundan habersizdim ama burnunun dibine girip ona acı çektirdiğim için vicdan azabı çekmistim o gece. şimdi bakıyorum da millet bunu hobi edinmiş nasıl bir vicdan sorgulayamıyorum.

son cümle hatalı vicdan olsa sorgulamayı sana mı bırakır sanki ey mübarek :)