bir abi düşünün her sabah öperek uyandırdığınız ve her sabah oyunlar oynayarak güne başladığınız. her dakikanızı beraber geçirmeye çalışıp o ders çalışırken onu rahatsız edip ama onun ses çıkarmamasını görüp daha çok sevdiğiniz. her akşam eve gelmesini canla beklediğiniz geldiğinde boynuna atlayıp sarıldığınız. ve sonra da onu kaybettiğinizi düşünün. her an yanında olanı, canınızdan çok sevdiğinizi kaybettiğinizi düşünün. bir pisliğin gelip onun canına kıymasına izin vermişsiniz de suçlu sizmişsiniz gibi.. ve en acısı da her sabah yine o mis gibi abi kokan odaya girip onu öperek uyandırıp, oyun oynacaksınız gibi hissedip akşamları onun yolunu gözleyip, onu beklerken sızmak. fakat tek yapabildiğiniz mezarına gidip ona dualar okuyup biraz sohbet edip gitmek. hayat o kadar acı ki o gittikten sonra hiç güneş doğmuyor gibi, hiç evde neşe yokmuş gibi hep bir eksik hep bir acı. çok özlüyorum onu gerçekten tam bugün 9 sene oldu ama hala ilk günmüş gibi içimde acısı. siz siz olun eğer gerçekten abiniz, ablanız, kardeşiniz varsa öyle sevip öyle değer verin ki günün birinde yapamadığınız şeyler için üzülmeyin.