@kisi adlı arkadaşın açtığı başlığı görünce yaşadım geldi.
13 yaşımdaydım babamı kaybettiğimde, babacı bir çocuktum üstelik böyle her akşam saat tam 19.45 hiç sekmeyen saatiyle evine gelen babamı vefatından 3 yıl geçmesine rağmen saat 19.45 de gözüm yine kapıya giderdi. umut işte, 5 yaşında okumayı söktüğümde deliler gibi sevinen ve eve her hafta çıkan 2000 yıllarının favorisi şizofrengi dergisini getirecek kadar temiz bir adam. bilemezdi, derginin en sevdiğim kısmının ah muhsin ünlü olacağını 2 yıl içinde türkçem bozulmuştu adeta çok üzülmüştü bu duruma psikolog bunu kendisine söylediğinde o yanağından süzülen bir damla göz yaşını hala unutamam. bilgin bir adamdı 10 lu yaşlarımda beni karşısına alır bir bireymişim gibi konuşurdu benle özür bile dilerdi hata yaptığı zaman hoş hepte hata yapardı sözlerinde ah muhsin ünlü'ye sövmek gibi, bu denli muhteşem bir adamla 10'lu yaşlarımın sadece 3'ünü paylaşabildim. beklemek hayatımın felsefesi olmuştu 21 ekim 2009 hayatımın en uzun gecesiydi 19.45 başladığım bekleme saat gece 1'de uykuya yenik düşmemle bitmişti ve 3 yılın sonunda acı bir kabullenişle. uzun yazdım yordum sizi ebeveynlerinizi en ince ayrıntısına kadar sevin dostlarım çünkü bir gün sizde 19.45'i bekleyeceksiniz çünkü kahramanlar ölümsüz değildir.

@ivanmilinski allah rahmet eylesin kardeşim. ailenizi,arkadaşlarınızı sevin ve bunu da asla aklınızdan çıkarmayın kahramanlar ölümsüz değildir...

yazıyorum yazıyorum siliyorum. tarif edilemez bir duygu senin şu kadar yazdığın, benim hissettiğim bile içimin parçalanmasına yetiyor.acıya alışmak zor

en acısı da bu. allah sana sabırlar versin. İnşallah karşına iyi insanlar mutlu olabileceğin kişiler çıkar da bu acıların hafifler.