az önce sohbetten çıkınca facebook a girdim. lisedeki tarih hocamın babası vefat etmiş. şimdi size biraz hocamdan bahsetmek isterim. bence her zaman hatırlanmaya değer, bilinmeye değer bir insan kendisi. aynı zamanda örnek almamız gereken biri. gördüğüm en vefalı insan.
şuan 60lı yaşlarında ama dışardan görseniz hepimizden neşeli hayat dolu. boyu 1.50 kilosu en fazla 50 ufak tefek bir şey böyle. bu kadın ömrü boyunca hiç evlenmemiş. anne babasına bakmak için... İkisi de demans hastası. tabi demans en bilineni şeker tansiyon hak getire. bir de birinin tansiyonu yüksek birinin düşük. İlaçları en karışmaması gereken hastalar yani. belki bilmeyen vardır demans unutkanlık yapan bir hastalık babası kaç kare kayboldu, kaç kere hastanelerde karakollarda geçirdi gününü bu kadın bilemiyorum bile... ama bunca şeye rağmen baba yadigarı mesleğine o kadar bağlı ki derslere gelip bize vatan millet sevgisi öğretirdi ama oyle yapmacık değil. ancak dersini girmiş biri anlar bu dediğimi. bir de bizlere hep en çok anne babamızı sevmemiz gerektiğini söylerdi. her ders ilkokuldaki öğretmenler gibi bize söz verdirirdi "eve gidince annenizi babanızı öpüp onları çok sevdiğinizi söyleyeceksiniz " diye. bunu başkası söyleyince yapmacık geliyordu, olmuyordu yani. ama nehir hocam her söylediğinde yaptım. şimdi ondaki hüznü boşluğu düşünüyorum. hem babasını hem de örnek aldığı tek meslektaşını kaybetti. allah sabır versin. sadede gelelim arkadaşlar siz de anne babanızı sevin, sayın. tabiki tartışıcaz, ters düşücez bazen ancak unutmayalım onlara seni seviyorum demeyi...

benim de aynı böyle bi hocam vardı.o da evlenmemiş , alzheimer hastası olan annesine bakıyodu.