zamansızlığa yolculuk eden bir çocuk kalbi var. bunca seyahatin sonunda aldığım yol bir karınca adımını geçmemiş hem de. bir resim beliriyor gözümün önünde, ben hala çocukluğumun geçtiği o evdeyim. gıcırdayan döşemelere aldırış etmeden o odaya varıyorum her zamanki gibi yine penceredeki bulutlara bakıp orda uyumayı hayal ediyorum. bir an soluklandıkdan sonra şimdiye dönüyorum ; kalbin, aşkın zamanına yani kaybolmuşluğa..