depresif olmak istemez kimse elbette, gülümseyerek bakmak herkese yakışır. lakin o kadar çok somurtarak bakmaya başladık ki hayata gülümsemek anormal gelmeye başladı. şöyle ki durduk yere gülene deli derler ki haklılar. bu dünyada mutluluğu sadece deliliğe bırakmışlar. o sebeptendir delirmeye meylimiz. arası yok bu işin ya agresif, asabi, mutsuz olacağız yada mutluluğu delilikte bulacağız.
aklını kaçırmanın sebebi başkası değil aslında insanın ta kendisidir. gurur, kibir, hayal ne dersen de merkezinde kendisi yoksa kandırıyordur insan kendi kendini.
İnsan sormazsa kendine soran vakit gelir elbet, "başkasına köle olmayı isteyip kendinden vazgeçme hakkını kimden aldın?" diye. onu geçtik tek çalısını dahi yakmayan bir beşer için ateşe atlamakta ne ola? aslında cevapların ne önemi var ki? sayfalarca cevap yazıp kendi yüzüne vursa da insan hatalarını, düşmeye görsün yine bir çalısı daha o beşerin..
derler ya insanın kendi kendine ettiğini köylü toplansa edemez diye, olay budur aslında ne kadar hata yaptığın önemli değil fırsatını bulsun yine yapar aynı hatayı insan. delirmek mi? İnsan için boş zamanlarda faydalı aktivite lakin beşeri görmeye dursun hemen deliler şaşar olur yine köle.
İyi geceler beşerler.

ben de diyorum insanlar niye bana bakıyor. %80 gülümseyerek dolaşırım. mutlu değilsen bile gülümse, gülümsemek seni mutlu yapar. bu kadar kolay bi şeyi bile zorlaştırıyoruz. emeksiz, hiç çaba harcamadan, kimseye ihticaç duymadan. sadece dudaklarımızı kıvırıyoruz vee gelsin huzur :d

chen sen olmuşsun herkes olamıyor senin gibi :)