hayat gerçekten çok tuhaf ve zor.babamı o kadar çok seviyorum ki kelimelere dökemiyorum içimdeki sevgiyi çok erken aldı hayat onu benden zaten çok zor dayanmak yokluğuna bir de ona o kadar çok benzeyen bir insan var ki aynılar hareketleri yüzü yürüyüşü ses tonu ama karakterleri bi o kadar zıt.o kişi babamı abisi sözde amcam ondan da babamı ne kadar seviyorsam bir o kadar nefret ediyorum babama aileme yaptıklarından dolayı.onu görünce özlemim o kadar artıyor ki babama aynı o her şeyiyle sonra yaptıkları aklıma geliyor sinirleniyorum onu görünce göz yaşlarımı saklamak için kaçıyorum.bu durumla nasıl baş edeceğimi bilmiyorum insan çok sevdiği o yüzden nasıl böyle nefret edebilirmiş onu yaşadım onu kaybettikten sonra özellikle.keşke hiç ona dış görünüş olarak değil de karakter olarak benzeseydi o zaman her şey çok daha farklı olurdu.

seni çok iyi anlıyorum bendede boyle amca var ... nefret etmiyorum ama bazı hareketlerini bende tasvip etmiyorum