çocukken yağmur yağınca hiç şemsiye aramazdım ıslanmanın tadını çıkarardım üstelik annemin bana bu yüzden ne kadar kızacağını bile bile.bilmiyorum farklı bir büyüsü varmış gibi gelirdi yağan o damlaların yerle buluşması ve işte dünyanın en güzel kokusu gibi gelen toprağın kokusu her şeye bedel gibi.keşke şuanda da aynı duyguları hissedebilsem şimdi aklıma hep hüzünlü şeyler geliyor herkese bu havaları sevmediğimi söylüyorum ama sebebini kimse bilmiyor.bana bu düşünceye sebep olan olay ise babamın benden ayrılışıydı o günde böyle yağdı yağmur koktu toprak ve işte o zaman huznr değil hüzündü yağmur,ayrılıktı bir baba kız ayrıldı belki bir anne çocuk...buna evrenin ağladığını düşündüm benim göz yaşlarıma eşlik etti bulutlarda işte bu yüzden sevmiyorum bu havaları acı ayrılıklar gerçekleşiyor bir yerlerde yağmurun ıslattığı zemin kadar taşıyamayacağını düşündüğü hep ağır gelen acı düşüyor yüreklere.