ayrılıklar neden hep acıdır. ben neden bu kadar çok duygusal bir insanım. mutluyken bile ağlayabiliyorum. bir erkek için çok fazla okadar hassas bir yapıya sahibim ki bir insanı uzdugumde kirdigimda kendime kızıp oturup ağlıyorum. daha önce kız arkadaşım ile üniversite bittikten sonra memleketime döndüm. o gün o dönüşte okadar çok ağladım ki , birbirimizi çok özlüyorduk. ben onun yanına her gitmem de heyecandan yerimde duramıyorum. 2,3 gün beraber vakit geçirdikten otobüs saati yaklaştıkça bir anda gözümden yaş akmaya başlıyordu. hep onunla meydandan servise binip onu eve gonderiyodum. çünkü o ben ağladıkça daha çok üzülür diye. otogara gidene kadar ağlayan gözler otogara gidince ilk işi yüzünü yıkayıp onu aramakti. üzülmesin ben iyiyim diye beraber vakit geçirirken komik anlarla güldürmeye çalışırdık birbirimizi. kendi erkek kardeşimin yanina gidiyorum . onunla ayrılırken bile sebepsizce dökülüyor yaşlar. simdi evimdeyim. İki yıllık bir iliskim bitti. bilmiyorum o şimdi ne halde ben her gün onunla yaşadığım günlerin özlemiyle evde tek basima kaldıkça yasadigimin yalnızlığın kendimi ne kadar yıprattı gini düşünüyorum. öyle bir sevinki sevmenin elini tutarak değil onun için en özel yerinizi ona armağan edecek kadar sevin. İşte belki de insan bu yüzden sevmeye korkuyor. konu kaybedip yalnız kalmaksa bir gün ayrı dusucegiz . onu düşünmek bile ağlamak için bi sebep. burada olmasa icimdekilerini anlatacak biri yoktu.

severek ayrılmak diye bir şey var sanıyordum eskiden ama gördüm ki kimse severek ayrılmıyor. kabullenerek ayrılıyor, pes ederek ayrılıyor, sıkılarak ayrılıyor... bazen senin gibi zorla ayrılıyor herhalde.

ayrılığı kabullenememek gerçekten o kadar zor ki ilişkiyi bitiren en büyük sorun güven duygusu nu kaybetmek işte ozaman belki nefret etmek ten dolayı unutmak kolay oluyor. ama ben onu dedim sen şunu yapmadın gibi severken böyle saçma durumlardan dolayı ayrılmak gerçekten kabullenmek çok zor oluyor.

daha büyük bir probleminiz olmadığından emin misin, her yerden engellendiği için sorayım dedim

en büyük sorun onu paylaşamamak olabilir. başka öyle çok ciddi aklıma gelmiyor. güven konusunda sıkıntı yaşamadık hiç. ama bu nasıl boyut bilmiyorum. kendi kız arkadaşlarına olan gülüşünü bile kıskanıyordum. aslında kıskançlık değilde paylasama onu kimseyle paylasamiyordum. şimdi kalkıp bir mesaj atsa sen farkında değilsin sürekli bunu yapıyorsun oanda kendi şapkami önüme kor kendimi sorgularım. ben sevginin tüm sorunları çözeceğini düşünürdüm hep.

aşırı kıskançtın demek istemezdim ama öyleymiş gibi görünüyor

bende işte bunlar olsa sebebi anlarim bunlar mı diyorum sorun yok dedi. bir anda ben de anlamsızca ya dedim o değil bu değil sinirle insanız hata yapabiliriz eğer bana karşı duygularin mı değişti başka bir insana karşı mı birşey hissediyorsun deyince afedersin de kafamı kirsaydin di bana bu demwseydi n dedi bir anlık sinirle ağzımdan çıkan bir kelime onun için geri dönülmez yol oldu . İşte son konuşma bundan sonra bitti.

kendi ilişkimi bile yürütemeyip aldatıldığıma göre pek ilişkilerden anlayan biri değilim o yüzden öyle laf lafı açıyor da soruyorum sana nasıl oldu falan diye. bence en iyisi kendini sıfırlayıp yeniden başlamak. yeniden başlamaktan kastım ilişki değil, hayata yeniden başlamak. kendimizi birilerini sevmemizle ya da nefret etmemizle anlamlandirmaya bir son verip yeniden başlamalıyız...