küçükken mahallede arkadaşlarımla taso falan oynardık. hep büyümek, çalışmak isterdim. şimdi ise hep çocuk kalmak isterdim diyorum. bütün saflığımız, temiz kalbimiz çocukken daha güzeldi.

'sorun büyümek değil, büyürken unuttuklarımız.'

bir hayat kosturmacasina girince herşeyi unutur olduk. büyüklerimize saygımızı küçüklere olan sevgimizi şimdiki nesile bakınca o kadar çok fark var ki . artık herkes elinde bir telefon bir tablet tüm hayatı çocukluğu sanal alem olmuş . şimdi hava karınca hadi çocuklar aksam oldu eve yerine hadi cikta bir hava al yavrum diyoruz . çok merak ediyorum rabbim nasip ederse kendi çocuklarımız nasıl olacak. @mihrimah

bilmem🤔 ben hala büyümemişim de yadırganıyorum.😕
utanmak ayıp,
heyecanlanmak ayıp,
kızarmak ayıp,
İnanmak ayıp
sevmek ayıp
sevdiğin için kavga etmek ayıp ..
bunlar ayıpken büyümemek en büyük ayıpmış.
bu ayıp bende , mahcup bir hatıra bıraktı.

ne kadar güzel söyledin. bunları düşünce o kadar haklısın ki , seversin sevdiğinin elini tutmak ayıp derler yanlış anlarlar, büyük bir gelişme olur heyecandan kıpkırmızı olursun için içine sığmaz ama kimseye birşey soylemezsin çünkü ayıptır. daha efendi olmanı beklerler. bir insanı seversin onun için herşeyi yaparsın yeri gelir tartışırsin kavga edersin ayıp derler. buyunce değişen şu oldu hadi ne bekliyorsun yok evlen yok kimse yok mu . sürekli sorarlar ama biriyle konuştuğunu öğrenince ayıp diye bunu yüzüne vururlar. bilmiyorum bence bu hayatta olmak en büyük ayıp galiba.

bir el tutmamış olmakta, bu yaşa kadar sevgili yapmamak da, vs...
herkesin ayıpladıği bir şey var ama herkes kızarmıyor