buranın üç sene öncesini hatırlıyorum da; yazılanlar, duygular, muhabbetler insanın yüzünde sıcak tebessümler bırakırdı; ama şimdi baktığımda zamanın çoşkulu ve yorulmaz telaşı buradaki sevimli muhabbeti süpürmüş gibi sanki. öyledir genellikle; eskilerden kalma bir tutam güzellikleri hep saklar, kalbimizin çizik duvarlarına çerçeveleriz. ben de kayıp giden şu cümleleri tutmaya çalışırken, rastladığım viran bir oda da çerçeveli bu resmi gördüm. ve yaşadıkça kendimizin ressamı olduğumuzu anladım. İnsanlar bazen söylediklerimi anlamadığını söylüyor; bu yüzden çok uzakmak değil amacım, sadece yüreğinizi gezmenizi öneriyorum; eminim sizleri bekleyen birkaç yolcuya rastlayacaksınız. ve inanın, duyguların dalgalı girdabından sizi o yolcular kurtaracak.

@zeze hissi kablel vuku.. anladığını sezmiştim. ayrıca tavsiyene de mim koydum. ama benim asıl derdim anlaşılmak veya anlaşılmamak değil aslında, bazen dünyanın en güç işlerinden biri kendini ifade edebilmektir. bir yazar “insanı en çok üzen şey söyledikleriyle söylemek istedikleri arasındaki uçurumdur” der. benim senle sohbetimizde ki asıl kaygım, kelimelerin ötesine geçip, düşüncelerimi doğru ifade edebilmekti. yoksa anlaşılma kaygımı, ben bu şehirde. geçen sene terk ettim.

12 yorum daha var, göster