her aksam samsun kiz ogrenci yurdu'nun kenarina motorsikletli sevgilisini cagirip, ayak ustu afedersiniz -sevisen- arkadas, bunu neden yapiyorsun? sizin fingirdemelerinizi midemiz bulanarak izlemek zorunda miyiz?

biyolojik olarak bir agabeyim var, evet. ama asla kucukken mahallenin cocuklarindan isittigim sozlu tacizleri sikayet edebilecegim, beni diger insanlardan koruyup kollayacak, bir derdim oldugunda kosabilecegim, annem ve babamla tartistigimda araya girip beni kollayacak, dustugumde tekmelemek yerine elimden tutup kaldiracak bir agabeyim olmadi. her zaman milletin agabeyleriyle olan iliskilerine ozendim. imrenerek baktim. 19 yasindayim ve yillardir asla bir agabey sevgisi tatmadim. surekli beni asagiladi, her firsatta dovdu (ki aramizda sadece 1 bucuk yas farki var.), her acigimi kollayip defalarca yuzume carpti. "sen salaksin, yapamazsin. / sen siskosun, seni kim ne yapsin? (bir aralar cok asiri kilo almistim.) / sen universite kazanamazsin." vs vs. bu ornekleri o kadar cok cogaltabilirim ki. ama yazarken bile burnumun ucu sizliyor. ben bunca seye ragmen surekli ona yakin olmaya calistim, parasi olmuyordu ben veriyordum, babamla tartisiyordu ben sakinlestiriyorum, insanlara karsi onu surekli methediyordum. ama asla kendimi sevdiremedim. bir onceki yazimda ona "umarim aci icinde geberir." yazdigim icin o kadar cok tepki toplamisim ki, hangisine cevap verecegimi sasirdigimdan komple yazayim dedim. demek ki artik bendeki sınırını asmis ki ben boyle bir cumle kullanmisim. bir agabey, kiz arkadasi veya erkek arkadasi icin öz, öz, öz kiz kardesine "keske hic dogmasaydin, ölseydin." demis ve insanlar buna "sen de sevgilisine laf soylemissin. / sen de bir sey yapmissin ki cocuk oyle demis. / agabeydir bu der. / cok ergensin. / buyuyememissin bile. / saskinlikla okudum yazdiklarini." ve daha neler neler.. bu tarz yorumlar yapmis ve beni suclu bulmuslar. ne bileyim cok komik ya. bu olay evde de boyle. agabeyim her seyi yapar ve her zaman hakli bulunurken, ben agzimi actigim an kiyamet kopar. surekli ezilerek buyumus biriyim. ama yine tum hata benim elbetteki (!) her aileyi kendi aileniz gibi sanmamalisiniz bence. ya da sanin, inanin insanin ailesinden, kanindan, canindan biri bile sizi yoktan sebeplerle harcarken, tanimadigi insanlarin yorumlari pek de koymuyor. diyecek baska sozum yok arkadaslar. iyi aksamlar.

ailemden uzakta bir universite yazdigim icin ve ilk defa ailemden bu kadar uzakta yasayacagim icin herkes cildirmis durumda. hele ki annem.. en ufak bir mevzudan bile oyle bir kavga cikariyor ki, sanirsin anasini babasini katlettim. farkindayim, asil sorun gidisime uzuluyor olmasi ve bunu kabullenemiyor olmasi ama bu benim kendi secimimdi. omu'de okumak istedim. samsun'u tercih ettim ve ilk tercihten de yerlestim. asla pisman degilim. ama sirf bu yuzden 1 haftada 30 kere kavga edilmezki. her gunumuz kavga, gurultu. bugunku mesele de yataklari toplamamammis. ne sacma bir mevzu bu? o kadar buyuttu o kadar buyuttu ki, evde ic savas cikti. bir de ayiptir soylemesi serefsiz bir agabeyim var ki evlerden irak. surekli annemi gazliyor. o kadar cok fitne fucur sokuyor ki, adeta dusmanim ya. bir numarali dusman. kari kilikli yemin ediyorum. o kadar nefret ediyorum ki ondan, igreniyorum ondan. bu yuzden valizimi hazirlarken onun en sevdigi iki tisortunu valizime soktum, ona ait bir bilekligi caldim ve baska bir tisortunu de makasla kestim. cunku neden yapmayayim? umarim bir gun aci icinde geberir. ailede sadece babamla anlasabiliyorum. bir o her konuda arkamda. annemden de agabeyimden de nefret ediyorum ve asla ozlemeyecegim. adim kadar eminim asla ozleyemeyecegim. bir an once okul acilsa da kurtulsam ikisinden de.

arşivde erkek arkadasimin buraya yazdigi ask acili gonderilerini okudum. moraller bozuk arkadaslar. abv cocu nazim hikmet'e şirk koşmuş resmen.