bir garip hayat yolunda 2. el umutlar satan tezgahtarım bir süredir... yoruldum, bu durağınlık yavaş yavaş beni ruhsuzlaştırmaya başladı. mutluluk bdnim için bir ütopya. peki ya mutsuzluk... ben mutsuz olmak istiyorum en azından biriyle.

unutulması lazım olan anılar var ve ben hala lanet olası 1 sene geçeceği halde aklımda yine sahildeyim birazdan gitarımı çalıp içeceğimi içip yalnızlığımın duygularını yaşamaya başlicam...

bu şehirler arası otobüslerde inatla cam kenarı koltuk bileti almadığı halde cam kenarına niye otururlar nefret ediyorum illaha kardeş cam kenarı bende diyip direk yüz gözmü olmamız lazım adam gibi biletini erkenden al bide çaktırmamaya çalışmaları filan yokmu tövbe bismillah ya