gidenler bizden hep bir parça götürürler
o parçanın yerinde de derin izler kalır
herkesin bir yara izi vardır
İnsanlardan gizlemeye çalıştığı, saklamak için çok uğraştığı bir yara izi
herkesin bir yara izi vardır
kimseye dokundurtmayacak kadar güzel olan
baktıkça nefes alabiliyor olmanın kıymetini anlamanı sağlayacak bir yara izi
bu izlerle yaşamaya alışırsın
bir sabah belki gün doğarken baktığında dışarı yaşamayı yeniden sevebilirsin
ve bir gün elbet birileri o yara izlerine dokunur
acın da biraz olsun hafiflemeye başlar…

sev hayatını. İyilikleriyle sev. güzellikleriyle sev. yaşattıklarıyla sev. sana öğrettikleriyle, seni zorladıklarıyla, senden götürdükleriyle sev. hatta içindeki sıkıntılarla sev hayatı, vardır bunları yaşatanın bir bildiği, yaşattıklarının içinden sana anlatmak istediği. her sıkıntı nasılsa bitecek, yerini sevinçler alacak. gelecek sevinçlerin uğruna, hayatı seni bekleyen sevinçleriyle sev.ama kimse icin üzme kendini. çünkü sevdiğin kadar sevilmiyorsun maalesef.hayatını yaşayabilirsen yaşa,gitmek istedigin yerlere git içinde kalan çocukluklarını al koy bavuluna ve git al yanına bir kitap bir cadir ve birde eski bi radyo herkesten uzak,sadece kendinle ilgilen kendine iyi bak çünkü sana senden başka bakan olmaz unutma...

söylesenize nasıl insanları rahatça kirabiliyosunuz, incitebiliyosunuz? çok merak ediyorum gerçekten. üstelik bisi olmamis gibi gelip herseferinde kusura bakma kendimde değildim gibi teraneler uretiyosunuz.bosveriyo gibi gorunsemde hicbirini bosvermiyorum. sanırım kim olursa olsun ama eksiksiz herkes sevdigniz kim olursa olsun en cok caninizi yakan odur.İste bu ya sessiz sessiz izlersiniz herseferinde çünkü incitmeyede kirmayada cesaretiniz yoktur.evet iste biz hep bu yuzden kaybedicez maalesef...

biraz yoruldum sanki hep başkalarını üzmemeye,kırmamaya,incitmemeye çalışmaktan.evet yoruldum hemde o kadar çok yoruldum ki nefes alamıcak kadar kalbim sanki dayanmicak gibi oluyor bazen.değer verdiğim sevdiğim kim varsa herkes ama noksansız herkes beni kırabiliyor ama ben yapamıyorum.sonra gelip bişi olmamış gibi devam ediyoruz bazen belli etmiyorum ama bende artık sıkılmaya başlıyorum.bende herkes gibi olmak istiyorum bazen ama olamıyorum.nedendir bilinmez çok denedim ama olmadı hep vizdan azabı duydum.bu böyle gelmiş böylede gider sanırım ama demem o ki benim gibi olanlar için hayat gerçekten bazen çok dayanılmaz bi hale geliyor.ama sessizliğimi bozmamaya içime dökmeye kuytu köşede ağlamaya devam edicem.erkek gibi ağlicam hemde sesimi içime gömerek hıçkıra hıçkıra...