üniversitedenin ilk yılında, ilişkinin ikinci yılından yeni gün alınmış ve büyük bir tartışma sonucu ilişki bitmiştir. benim üniversiteye gitmem, onun memlekette kalması büyük sorundu, iki haftada bir 1400km yapıyordum. ona rağmen sorunlar bitmiyordu ve nihayetinde bitti.
o gece ne izlesene diye bakınıyorum, dışarıda deli kar yağıyordu, açık penceremden sokak lambası ışığını yalayan kar taneleri içimi acıtıyordu. "keşke burada olsaydı, keşke o da görseydim" diye, çünkü bizim memlekette kar olmaz, neyse.
the fountain diye bir film çıktı karşıma, dedim ki "ulan beraber alıp da izlemiştim bunu bari şimdi tek izleyelim" açtım filmi izliyorum, eşine aşık bir doktorun eşinin ölümüne dur diyememesi ve sonrasında ölümünü kabullenemeyen tavrı beni çok etkilemişti. o zamanlar ailelerinde bilgisinde yüzük takmıştık, filmde tom'un parmağındaki yüzük izine bakarak ağlaması ve divit kalemle hıçkırarak dövme yapması beni epey anlatmıştı.
film bitti, sabaha kadar düşündüm, ölümlü dünya ya o da ölürse diye düşündüm. bu kafayla uyuya kalıp rüyamda onu gördüm, ölüyordu.
uyanmamla hazırlanıp otogara gitmem bir oldu.
"o halen hayatta onla yaşamalıyım, mutsuz da olsam..."
nihayetinde okulu bırakmak ve memlekete dönme sürecim de başlamış oldu. İlişki 7 yıl daha sürdü, beraber samsun'da okundu ve bu film onla tekrar tekrar dışarıda kar yağarken izlendi.
o filmi izlemeseydim, içselleştirmiş olmasaydım bugün pilottum. İzledim ve sevginin peşinden gittim öğretmen oldum ama hiç pişman olmadım.
üniversitedenin ilk yılında, ilişkinin ikinci yılından yeni gün alınmış ve büyük bir tartışma sonucu ilişki bitmiştir. benim üniversiteye gitmem, onun memlekette kalması büyük sorundu, iki haftada bir 1400km yapıyordum. ona rağmen sorunlar bitmiyordu ve nihayetinde bitti.
o gece ne izlesene diye bakınıyorum, dışarıda deli kar yağıyordu, açık penceremden sokak lambası ışığını yalayan kar taneleri içimi acıtıyordu. "keşke burada olsaydı, keşke o da görseydim" diye, çünkü bizim memlekette kar olmaz, neyse.
the fountain diye bir film çıktı karşıma, dedim ki "ulan beraber alıp da izlemiştim bunu bari şimdi tek izleyelim" açtım filmi izliyorum, eşine aşık bir doktorun eşinin ölümüne dur diyememesi ve sonrasında ölümünü kabullenemeyen tavrı beni çok etkilemişti. o zamanlar ailelerinde bilgisinde yüzük takmıştık, filmde tom'un parmağındaki yüzük izine bakarak ağlaması ve divit kalemle hıçkırarak dövme yapması beni epey anlatmıştı.
film bitti, sabaha kadar düşündüm, ölümlü dünya ya o da ölürse diye düşündüm. bu kafayla uyuya kalıp rüyamda onu gördüm, ölüyordu.
uyanmamla hazırlanıp otogara gitmem bir oldu.
"o halen hayatta onla yaşamalıyım, mutsuz da olsam..."
nihayetinde okulu bırakmak ve memlekete dönme sürecim de başlamış oldu.
İlişki 7 yıl daha sürdü, beraber samsun'da okundu ve bu film onla tekrar tekrar dışarıda kar yağarken izlendi.
o filmi izlemeseydim, içselleştirmiş olmasaydım bugün pilottum. İzledim ve sevginin peşinden gittim öğretmen oldum ama hiç pişman olmadım.
(bkz: hayatı değiştiren filmler)
bahsedilen sahnenin videosu:
(bkz: the fountain)