kahramanmaraş depremi

son model arabalar için, yatlarda beach partiler yapmak için, rolex saatlerle story atmak için, prada ayakkabılarla ayna karşısında poz vermek için, milano'da sabah kahvaltısı yaptım demek için, kıbrıs'ta 7 yıldızlı otellerde aşkta kaybediyorum yaaaa demek için, 5 yaşındaki çocuğuna "ilk arabası" demek için, eşine aldığı eve "doğum günü hediyesi" demek için, tanıdıkları vasıtasıyla "bir şey olmaz" diyerek onbinlerce insanın evlerinden demirini, betonunu vs çalıp sözde zenginlik içinde yaşayan, "yeni evimizi aldık" diye bir ömür çalışıp o evleri mezar haline getiren müteahhit adındaki "sosyal medya yasası kapsamında yargılanmama sebep olmasa buraya ne olduğunu avazım çıktığı kadar bağırarak söylemek istediğim" kişilere sesleniyorum. unutmayın 2 senede yaptığınız binaların yıkılması sadece 2 saniye sürdü. sizin de dünya'nız aynı şekilde elbet bir gün yıkılacak. genel konuşmak gerekirse tanrı diye bir şey varsa da bunun bedelini ödeyeceksiniz. yoksa da newton'un 3. hareket yasasıyla "her etkiye karşılık eşit büyüklükte ve zıt bir tepki vardır." bu bedeli ödeyeceksiniz.

üzerinden geçen iki yılın sonunda ülke olarak ne kadar bilinçlendiğimizi sorgularsak bırakın bir adım ileriyi geriye bile gitmiş olabiliriz. bolu' da yaşanan vahim olayda tıpkı depremde tuzla buz olan binalardaki o zihniyeti gördük. daha fazla zengin olmak uğruna nelerin kolayca gözden çıkarıldığını gördükçe insanlığın geldiği nokta adına utanıyorum. İnsanlar canlarıyla uğraşırken bazı insanların çok kötü düşüncelerle hareket edip krizi fırsata çevirmeye çalışmaları da apayrı bir rezillik. sadece bununla da kalmayıp böyle bir depremi yaşamış bazı insanların da hâlâ fırsatçılık yapabiliyor olmasına bir süre daha şaşıracak gibiyim. çünkü kabullenmem gerçekten çok zor. ki işin bu tarafı adına söyleyecek çok şeyim var ama neyse. o gecenin sabahında haberleri görünce hissettiğim korkuyu, üzüntüyü, tanıdıklarımızdan haber almak için telefonun başında nasıl çırpındığımızı ömrümün sonuna kadar unutmayacağım. yıkılan binaları gördükçe ve birilerine ulaşamadıkça insan artık şey düşünmeye başlıyor. hepsinin kurtulmuş olması imkansız ama hangisi ya da hangileri.. hiçbirine konduramazsın ki nasıl yapacaksın. bu o kadar kötü bir his ki gerçekten insanın gözünün önüne geliyor bir de istem dışı. geldiğimiz noktada ise sevdiklerimi kaybetme korkusu ve onların öldüklerine dair gördüğüm kabuslar kaldı. uyumak bile istemediğim günler oldu sırf bu yüzden. bir sene önceye kadar gerçekten tedavi bile olmayı düşüneceğim boyuttaydı neyse ki artık epeyce azaldı. allah bir daha böyle bir felaket göstermesin. hayatını kaybedenlere allah rahmet eylesin. yakınlarına sabır versin. bizler uzakta böylesine acı hissettik onlar bizzat yaşadılar. çok ama çok üzücü, zor günlerdi..