son yazdigim ileti gelen bir aramadan oturu yarim gitmis -,- gerisi anlatilacak gibi degil iste istemedigim bi sehrin istemedigim bi universitesinde ostemedigim bir bolumu okuyorum ve ders programi b.ktan beyler bayanlar. unide ikinci yilima gectim bir seylerin degismesi umuduyla yasiyorum hala. saglicakla kalin. yeni egitim ogretimi yiliniz guzel gecsin.

sinirlerim o kadar bozuk ki bagira cagira kosmak istiyorum sehrin sokaklarinda... lisedeyken ailemin tercihiyle alanim secildi. liseye kadar sayisali muhtesem bir ogrenciydim ve hala oyle olduguma inaniyorum. sadece islemeyen demir paslanir durumundayim. dogma buyume istanbulluyum. 16 yasima kadar orda yasadim ve lise tercihlerinde kazandigim lise zor bir liseydi. her acidan ogrencileri zorlayan fakat cok sey katan bir lise. liseli olmanin verdigi deli kanliliktan midir nedir derslerimde ani dususler oldu. yaz tatilinde ders vermekten son anda kurtuldum. ikinci sinifa gectigimde ailem sayisalda basarili olamayacagimi ve universiteyi bu alanlarda kazansam bile issiz kalacagimi soyleyerek beni baska bir alana tesvik etti, ben de bu dogrultuda hareket ederek belki de hayatimjn ilk yanlis kararini aldim. zaman gectikce kabullenemedigim ama kabullenememe ragmen basarmaya calistigim, bir gram da olsa sevdigim, firsatlari avantajlari bol olan bu bolumden universite sinavina girdim. bir sekilde sevmistim bu bolumu. belki de sevmeye zorlamistim kendimi bilemiyorum. tercih gunu geldiginde tekrar ailem (ozellille annem ve buyuk ablam) beni samsun'u kazanmam konusunda baski altinda biraktilar. evet 16 yasimda istambul'dan samsun'a go

6 ay once 11 milyona ortodonti dis fircasi almistim. dislerin sagligi icin fircanin 6 ayda bir degistirilmesi gerektigini bilince yeni bir dis fircasi aldim ama onceki sirf 11 milyon oldugu icin atmaya kiyamiyorum, hatira olsun diye saklayacagim. sanirim fakirim arkadaslar.

ailemi cok seviyorum ama lutfen sabah ogle aksam et kavurmasi olmasin. olmasin dedim tamam dediler bu sefer sabah kavurma oglen yahni aksam izgara yapiyorlar.

dun degil onceki gun xx magazasindan cok begendigim bir kot pantolon satin aldim. kredim yatmisti.kasada genckartimdan cektirip ciktim. eve geldim ve pantolona bir daha bakmak aklima gelmedi. bayram nedeniyle koye gelecegimiz gun cantami hazirlarken pantolonun alarminin cikmamis oldugunu farkettim. -,- garip olan alarmin otmemis olmasi degil, magazanin kapisinda alarm detektorlerinin bulunmadigini hatirlamamdi. madem yok niye alarm takiyoesunuz. hadi taktiniz diyelim niye mantari cikarmiyorsunuz. yola cikacagimiz gun farkettigim icin bayagi gerildim, magazaya ugrama firsatim da olmadi. ustune ustluk faturasini da almadim yanima. baska bir dukkana girip cikartirsam hirsizlikla suclarlar suclamasalar bile dusunurler. kendimi bu duruma dusurmem. inat edip civiyle tasla cikarmayi basardim. aman ha bir sey satin aldiginizda alarmin cikarilip cikarilmadigini kontrol etmeden posete koydurmayin gencler. hadi iyi aksamlar. :)

hani hep psikologlar derler ya "bunun ustesinden gelmeniz icin sorunun derinine inmeniz gerek." diye. hah iste o sorunun derinine bir turlu inemiyorum.

ya yok olmuyor lan. umursamamaya dusunmemeye calisiyorum gelecege odaklanmaya calisiyorum olmuyor. zeki muren de yetmiyor artik beh.

senin kucuk bir elvedan boyle acili bir aski bitirebilir mi? ne saniyorsun?
bazen bi seyhan baraji bazen bi sevgi adasi
yanii sen adana'sin.

insanlarin cogunun neden beni sevmedigini anladim. gozlemlerime ve varsa tecrubelerime gore bir arkadas grubunda ucuncu kisinin arkasindan konusulanlara yorum yapmadigim ve sessiz kaldigim icin sevilmiyorum. bazi insansilar onlarin dediklerini onaylamam ve onlar gibi kotulememi bekliyorlar. ama iki gun sonra baristiklari zaman bu sefer bozuk para gibi harcanan ben olacagim icin "andromeda" senin arkandan boyle boyle demis diye bir yuzu olmayacak. cogu kisiyi sildim hayatimdan ve memnunum. tukurdugunu yalayan insanlar benden uzak dursun.

zamanla geciyor, gelip geciyor, delip geciyor ama bir sekilde geciyor. gecerken de gerisinde bir sey birakmiyor.

kac gundur cocuk sesinden beynim cok afedersiniz minciklandi yani. elimde ayagimda bir uyusukluk bir bas donmesi aldi basini gidiyor. ben hep tatillerde yoruluyorum dersler baslayinca dinlenme donemine girmis oluyorum cok ilginc

facebook'ta ne kadar akrabam varsa hepsini sildim. mutluyum. boylece kimse paylasimlarimdan yola cikarak beni kafasinda olusturamayacak. sizin gibi degilim, sizle ayni fikirde degilim. dedikodulariniza malzeme de degilim. birbirinizi zehirleyin. -dedim, icimden ama. :d

her yerde boş konusan insan var beh... kendimi anlamiyorum hacı. İnsanlardan nefret edecek bu kadar ne yasadim diye dusunuyorum ve kiziyorum. ne yasamis olabilirim allasen?

dün akşam trt belgesel'de norveç ve İskoçya kıyılarını gösterdiler.. İnsan yok. doğa çeşit çeşit hayvanlar ve deniz.. engin deniz.. İçinde bambaşka bir dünya var. sonra icimden dedim ki: "ah be birakip her seyi kacip gidebilsem oralara. ucurumun tepesine bir ev kurup bir inek bir tavuk bir kopek bir de kedi alsam yanima. hayvanlar daha vefalidir en azindan. hem soguk ulke. kuzey isiklari da gorunur mu?"

allah sevdigine kavustursun diye dua ederiz ya. bazen sevdigine de kavusturmasin be kardesim. ben canimin bu kadar yandigini hatirlamiyorum. gerci dualara da inanmiyorum. degistim.

artik derdim var diyemiyorum kimseye. cunku kime desem. ya abartiyorsun diyorlar ya nankorsun ya sacmaliyorsun. herkes bi kilif uyduruyor. gercek anlamda bana zarar veren seyler var en basta ben. ve ben bunlarin onune gecemiyorum. bu yuzden yaptigim soyledigim hicbir seyde mantik aramamalari dogrudur. ama ben kucumsenmekten de usandim. icimde bi sikinti var ve surekli bana olan bakislar ve sozler sanki sen kimsin ki senin sikintin olacak der gibi. caresiz hissediyorum yalniz hissediyorum. olabildigince belli etmemeye calisiyorum. hicbir seye odaklanamiyorum kafami dagitmak icin. kitap okumak istiyorum okuyamiyorum. gozlerim sadece 1 sayfaya dakikalarca takilip kaliyor. izledigim filmlerde dertlerimden parcalar goruyorum en alakasiz sahnesinde. onlar bile ne kadar dokunuyor bilir misin? yazmak istiyorum. ama aklimda karmasik olan birbirine oturtamadigim o kadar cok sey var ki ellerim kitleniyor. yapamiyorum.. bu yuzden hicbir sey icin bana kizmayin yadirgamayin. kafamda gercek anlamda bir aci var artik. beynim aciyor kafami parcalar gibi.

hayata kusmus gibiyim. son zamanlarda intihar dusunceleri ve olum korkusu esit olcude ruhuma yayilmis durumda. ilaclar da durumumu hafifletmiyor. uyumak istiyorum.

iibf'deki uzun boylu esmer kizla surekli bakisiyoruz. aslinda ben de kizim ama neden bakistigimizi anlamadim. belki de iyi arkadas olucaz da tanismaya cekiniyoruz :d

yanlislikla kendi gonderimi begendim tipki facebookta kendi fotograflarini begenen arabesk rap dinleyicisi liseli gibi.

psikiyatriste gittim ve bana hemen ilac verdi. -,- aalinda konusarak halledebilirdik. benim ruhum hasta bedenim degil ki.