bugün yine içimde fırtına koparken almışm elime boya kalemlerimi koymusum önüme çayımı takmışm kulaklığımı

ev arkadaslarm kadar mal insan yok beni korkutmayı ne çok seviyorlar. İlk çığlığımda bütün apartman evde toplanmıştı ama artık her gün her gün alistilar o kadar vahim durumdayım, ölürsem sebebi onlar 😈

kendi elimle bazı şeyleri mahvetmede ustume yok. silkelen ve kendine gel nasıl öğretmen olacaksın!

sanırım benliğimi kaybettim. konuşamaz, düşündüğümü söyleyemez yazamaz oldum. bunun sorumlusu ben değilim, dostum diye yanımda duran arkadaşlarım. kimseye bisi anlatacak cesaretim olmaması onların bana dost değil anlık arkadaş gibi davranmaları.