bazen bir şeyler olacak ve her şey düzelecek gibi hissediyorsun ama hiçbir şey olmuyor. olduğun yerde sayıyorsun. kaçacak bir yer, sığınacak birkaç cümle arıyorsun ama bulamıyorsun. sonra birileri çıkıp geliyor, düşlerini, umutlarını, hayallerini ve en acısı da yarınlarını ellerinden alıp gidiyor. hem de öyle güzel gidiyor ki; çirkinleşip zerre kadar küfür edemiyorsun. oysa o, bütün küfürleri ziyadesiyle hak etmiştir ama, yapamıyorsun.
daha sonra, ellerinden alınan varlıkları yeniden kazanmak için uğraşmıyorsun. olması gerekenlerden daha fazlasını yaşıyorsun ve fazlalığı yetmiyor, olmaması gerekenleri de yaşıyorsun. canın yanıyor ses edemiyorsun. boğazına düğümleniyor yaşadıkların, ne gören oluyor ne de anlayan. çünkü insanlar kendisinden başkasını düşünmeyen en bencil canlıdır, bunu da öğrenmiş oluyorsun.
ve bir şey daha öğreniyorsun; avuç içlerinden öperek parmak uçlarından sevdiğin insanın ellerinin sandığın kadar temiz olmadığını anlıyorsun. en acısı da bu ya... hayat sandığın kadar adil aşkta yaşadığın kadar ölümsüz değil.🙏