tam 8 ay gecti

burada ancak bir seyler duzeldiginde paylasim yapacagima dair kendime soz vermistim.iyi ve dogru olmaya dair guzel seyler yazacagimi, sevgiyi, vicdani ogrendigimi, artik iyi dusundugumu iyi oldugumu yazacagimi falan

ama her zamanki gibi hicbir sey degismedigi gibi daha da kotuye gitti, daha cok curudum daha cok kinlendim , daha cok kole gibi ezildim, daha cok kolelestim

ve tum bunlarin ustune, gun sonunda en buyuk basarim intihar etmemek iken lanet domuz babamin salak sacma islerini yapiyor onun bagrislarina, emirlerine susup boyun egiyor, onun benim icin cizdigi kadere itaat ediyor, icimden onu öldurmek kesmek gelse de sadece tamam diyebiliyorum, kucuk bir sey istiyor yapiyorum ama gitmeme izin vermiyor saatlerce hicbir sey demeden onun karsisinda oturuyor, telefon konusmalarini dinliyor itaat ediyorum

hayati boyunca en buyuk zevki insanlari baskalarinin karsisinda asagilamakti, ne zaman babamn bir arkadasyla iletisim kurmak, hatta sadece arkadasinin sesini duymak zorunda kalsam kendimi bir haydut grubundaki seks kolesi gibi hissediyorum, adeta ruhuma toplu tecavuz ediliyor

bir gun tum bunlar bittiginde, kolelikten kurtuldugumda, kimseye itaat etmeyecegim, kimseden korkmayacagim, tamamen ozgur olacagim, kendim ve sevdiklerim disinda herkesi kole olarak gorecegim, hicbir duygumu bastirmayacagim, hicbir seye susmayacagim ve bir gun ozgur oldugumda, son 8-9 yildan beri kendimden nefret etmeme, kole gormeme, daima ezilmeme, asagilanmama, gucsuz ve aptal hissetmeme sebeb olan babamin en buyuk psikolojik acilari cekmesi, yalniz sekilde ruhundaki aciyla ölmesi icin elimden geleni yapacagim

sevdigim 3 insan disinda hicbir seye karsi vicdan, sevgi gibi hislerim kalmadi, her seyle alay edebiliyor, kendiminki dahil her aciya kahkaha atabiliyorum ve icimdeki kin ve delilik her gecen gun daha da artiyor gibi

niye hala tum bunlari yazdiktan bir sure sonra vicdan azabi gibi bir sey hissediyorum ki.. saat 03.37 ve beni en fazla 6 saat sonra uyandiracak, uyumak istemiyorum, son 4 yildir sık araliklarla oldugu gibi hic uyanmamak uzere uyumak istiyorum, daha fazla itaat etmek, daha fazla ezilmek, daha fazla rezil ve zayif hissetmek istemiyorum, keske tam suan kalp krizi gecirse, seker hastasi, uyanir uyanmaz cikolatali biskuvi yiyor doktor seker komasina girebilirsin dedigi halde umursamadan her seyi yiyor ama hala domuz gibi, lutfen artik bitsin ya iyi gunler gelsin ya da artik yeni bir gune uyanmayayim, ne kadar cabalasamda hicbir ise yaramiyor, geri donusu olmayan sekilde bozulmus gibi hissediyorum, boyle ezikce yazdigim icin kendime gulesim kahkaha atasim geliyor, sakin kaldikca, gercek dunyaya odaklandikca gucsuz ve zayif ezik hissrdiyorum bu yuzden sadece kahkaha atmak istiyorum tum sadistligime ve nefretime siginarak guclu ve bambaska hissetmek istiyorum, baskalarini kendime itaat ettirtmek, karsimda zayif ve ezik hissetmelerini saglamak, yasamlarini bir sakiz kadar degersiz gormek, insanligi cigneyip atacagim, her turlu somurebilecrgim kullanabilecegim bir sakiz gibi kullanipp atmak istiyorum hemde hicbir limit koymadan gram vicdan hissetmeden, soykirim ve kaos seyretmek, insanlarin cigliklarla bana yalvarislarini duymak istiyorum

ama daima vixdanm engel oluyor, boyle dusundugum icin bu acilari kendime cektigimi bir cesit tanri cezasi oldugunu, nefretin daha cok nefret cektigini, ancak affederek kurtulabilecegimi, sadece biraz daha sabretmem gerektigini , her seyin yoluna girecegini , bilgece davranmami dusunmemi soyluyor, ama icimdeki nefret ise tum bunlarin suclusunun vicdanim oldugunu beni guclendirecek seyin nefret ve delilik oldugunu, daha ne kadar vicdanli bir ezik olmaya devam edecegimi soyluyor

hala vicdanimi secmemi saglayan sey ise 1 insan, biricik dostum ve ailem, annem-ablam ama son 1 yilim seneye eylul ekim gibi hicbir sry duzelmezse artik yokum