kapıyla aranızda bir metrelik mesafe olsun. İlk adımınız yarım metre olmak üzere, attığınız her adım bir önceki adımınızın yarısı olacak şekilde yürüyorsunuz. ve sonsuza kadar o kapıdan geçemiyorsunuz. aslında her adımda kapıya daha çok yaklaşıyorsunuz ama geçemiyorsunuz. bence insanları tanımak da böyle bir şey. gün geçtikçe farklı bir şeyini öğreniyorsun, bir adım yaklaşıyorsun. en dibine kadar geliyorsun, eminsin tanıdığından. 'ciğerini bilirim' derler ya hani. sen de diyorsun 'ben onun ciğerini bilirim' diye. ama bilmiyoruz işte. her insanın belki kendinin de bilmediği karanlık bir tarafı var bence, şartlar öyle gerektirmediği için ortaya çıkmamış. veya herkesten gizlediği bir yarası, en derininde usulca sakladığı. ya da kimseye söyleyemediği bir utancı, aynaya bakarken yüzünü kızartan.