biri var. sevgili harbiyeli'm, mavilerin en güzeli. gelişi için gün sayıp, daha gitmeden eksik kalmaya başladığım. sarılmayı bıraktığım andan itibaren özlediğim. bir insan bir insana ancak bu kadar hasret kalabilir. ama şöyle de bir şey var:bir yıl kadar önce bu yıl bu kadar mutlu olacağımı hayal bile edemezdim. hele o'nunla olacağını söyleseler inanmazdım. ama oldu. o'nunlayım ve çok mutluyum, huzurluyum. yani diyeceğim o ki her zaman her şey için bir umut vardır, hiç olmayacak sandığınız şeyler bile bir bakmışsınız olmuş.
bu yazıyı da neden yazdığımı pek bilmiyorum aslında. sadece şey demek istiyorum:duyanlara duymayanlara soranlara sormayanlara ben onu sevİyorum çok 💙

dolu ringe binemeyince 'boş ring gelse de binsem' diye düşünmemle birlikte boş ringin gelmesi bir oldu. ne mübarek insanım yarabbim 🙏😇

bazı acılar var,zaman aşımına uğrayamayıp ne zaman aklıma gelse ilk günkü gibi canımı yakan.

birinci sınıftayken abim tatil için erkenden gelmişti. gelme sebebi de sevgilisi terk etmişti ve güçlü durmaktan yorulmuştu. sahile indik bi akşam, saatlerce yürüdük, saatlerce anlattı. gidene dur denemeyi öğrendim o gün ondan. bir de hüseyin nihal atsız'ın eski bir sonbahar'ını. şiirin tüm dizeleri hala ezberimde.
hayatımda ayrılırken en zorlandığım kişi abim olmuştur, yolcu ederken hüngür hüngür ağladım haliyle; akıttığım her damlada içini acıttım. dedi ki:"bu ayrılıklar ayrılık değil abim".
bu aralar o kadar çok özlüyorum ki abimi ve de yum'u-bazılarınızın bildiği haliyle harbiyeli'yi- sürekli kendime bu cümleyi kurmak zorunda kalıyorum: bu ayrılıklar ayrılık değil.
ve de büyümek istemediğimi bir kez daha söylemek istiyorum, bu gidişleriniz beni büyütmeye yetmez sayın herşeyiminyarısı.

sabah 8 buçukta okuldaydım; beklemekten başka hiçbir şey yapmadım. ya bileklerimi kesicem ya da okulu yakıcam. belki de sadece eve gidip uyurum. henüz tam karar veremedim 😶

stajın ilk haftasına öyle yoğun bir program koymuşlar ki dün sınavda yediğim vurgunu atlatamadan yenisine başlıyorum. ve de buna ek olarak bu haftaya bir sürü yapılacak iş yığdım ve en yakın arkadaşlarımdan biri-zaten 2 3 tane anca var- şu an havza'da ama benim onunla görüşebileceğim uygun bir günüm yok. şu an iyi gelebilecek tek şey yerde yuvarlanırken aynı zamanda dondurma gömçürmek sanırım 😒

bir hafta önce alt kat komşumuzun bir yakını vefat etti, her gün içli içli ağıt yakarak ağlıyor. yani diyeceğim o ki ölüm var arkadaşlar, çok da şeyapmayın.

hangi derste ne anlatıldığından habersiz insanları görünce stajı geçme umutlarım artıyor 💙

İlkokuldaki sınıf arkadaşım olan kızın 2 olan çocuk sayısı 3e çıkmış. ben de işte eve gelince 3 saat uyudum şimdi de ders çalışmaya çabalıyorum.

İneceğimi görüyor yoldan çekilmiyor, 'geçebilir miyim' dediğimde uffluyo. napiyim? sen yol vermeye eriniyorsun diye derse mi girmiyim, okula mı geç kaliyim? güzel ve sakince yola çıkıyorum, okula gelmeden sinir tepeme çıkıyor. yapmayın böyle arkadaşlar. ringlerde arkanıza, önünüze bakın bi; inecek olanlara yol verin.

o kadar tahammülsüzüm ki bu aralar. bir saniye beklemeye tahammülüm yok, insanları dinlemeye tahammülüm yok, birilerini anlamaya ve kendimi anlatmaya çalışmaya tahammülüm yok. günde 86 defa ani sinir çıkışları yaşıyorum. bir de şey var sanırım: bu aralar aşırının aşırısında memnuniyetsizim. hele ki şu hasta sunumları şeysilerinden, saatlerimi alan ve hiçbir işime yaramayan angarya işlerden.
ama durup düşününce ne fark ettim biliyor musunuz? kim olursa olsun gereksiz konuştuğu tek bir kelimeye tahammül edemezken onunla konuşurken lafı kendim uzatıyorum, sinirliyken onda yatışıyorum ve bir tek ona öfkeli kalamıyorum. tek bir gülüşü yetiyor. o gülüyor ve dünya daha güzel bir yer haline geliyor. 💙

uzun süredir yokum buralarda. kimse de 'üçüncünesil iyi misin, nerelerdesin, okul nasıl gidiyor' falan filan dememiş. yazuklar olsun bee 😂😂
bunlar hep şaka tabii. zaten pek de vaktim yok. öyle bir gireyim,kendi kendime biraz eğleneyim dedim. ve de gidiyorum. dikkat edin kendinize, imkanınız varsa benim yerime de bol bol uyuyun,yatın ve de yuvarlanın. 👋

bugün üç der vardı, gitsem mi gitmesem mi ikileminde kalıp en sonunda okula gelmeye karar verdim. derslerden ikisi iptal oldu, öbüründe de gözlerimi açık tutmaya çaba sarf ettiğim için dersi dinleyemedim. ruh halim tam olarak 'gözlerimden kan süzülür yaş değil' şeklinde.

şey çok acıklı değil mi? "beni artık üzemez" cümlesi. hani öyle şeyler yaşamışsın ki, karşındaki öyle şeyler yaşatmış ki daha fazlasını yapamaz diyorsun artık. en kötüsü buydu bunu yaptı, daha fazla n'olabilir ki? bir yandan da iyi aslında. çünkü dibi görmüşsün onun sayesinde, düşmüşsün ama kalkabilmişsin. seni öldürmeyen acı bir şekilde seni güçlendirmiş ve bakınca sen dersini almışsın, sütten ağzın yanmış artık canın acıyacak kadar yaklaşmıyorsun. o zaman, işte tam o zaman gerçekten seni artık üzemiyor. öyle böyle şeyler işte.

başım döndü arkadaşlar biraz az "paylaş" yapın 😂 bi de yarın sabah sınavım var dua edin 😂 bugünlük isteyeceklerim bu kadar, saygılar ve de sevgiler 😊😊

klasik bir lafım var:"ben güçlüyüm zaten biliyorsun, sıkıntı yok." fena halde kırıldığımda karşımdaki bir şeyleri telafi etmeye çalışırken söylüyorum bunu. 'kırıldım ama senin herhangi bir şekilde telafi etmen mümkün değil, bırak kendi kendime onarayım' demem gibi bir şey ya da ne bileyim o kadar güçlü olmasam bile 'güçlüyüm 💪' diyerek kendimi ayakta tutma, kendimi gazlama şeklim bu. aslında pek de güçlü bir insan değilim,sıkıntılarım karşısında sağlam duramıyorum. bu açıdan anneme benzeyememişim. kadın omuzlarında dünyanın yükünü taşırken aynı zamanda karşıma geçip fark ettiğim sıkıntılarını unutturmak için beni eğlendirmeye çalışabiliyor. ben hayatımda senin kadar güçlü birini tanımadım kadın, umarım ben de senin kadar güçlü,senin kadar kendi kendine yetebilen, senin kadar sırtını kimseye dayamayan bir yiğido olabilirim.

küçükken annem ya da babam bana bağırdığında abimle dayım bir olup "annesi mi/babası mı bağırmış vah vah" derlerdi, hiç ağlayasım olmasa bile onlar öyle diyince başlardım ağlamaya. bugün de abimle bir şey hakkında konuşuyorduk annem tamam gitme üstüne alınacak şimdi falan dedi. alınmayacağım bir durumdu ama bir baktım sesim falan değişiyor 😂 ulan dedim noluyor 😂😂 kendimi üçüncü sakin ol deyip sakinleştirdim 😂 sonuç olarak 7'imde ne isem 70'imde de o olacağım 😶

kapıyla aranızda bir metrelik mesafe olsun. İlk adımınız yarım metre olmak üzere, attığınız her adım bir önceki adımınızın yarısı olacak şekilde yürüyorsunuz. ve sonsuza kadar o kapıdan geçemiyorsunuz. aslında her adımda kapıya daha çok yaklaşıyorsunuz ama geçemiyorsunuz. bence insanları tanımak da böyle bir şey. gün geçtikçe farklı bir şeyini öğreniyorsun, bir adım yaklaşıyorsun. en dibine kadar geliyorsun, eminsin tanıdığından. 'ciğerini bilirim' derler ya hani. sen de diyorsun 'ben onun ciğerini bilirim' diye. ama bilmiyoruz işte. her insanın belki kendinin de bilmediği karanlık bir tarafı var bence, şartlar öyle gerektirmediği için ortaya çıkmamış. veya herkesten gizlediği bir yarası, en derininde usulca sakladığı. ya da kimseye söyleyemediği bir utancı, aynaya bakarken yüzünü kızartan.

komşumun kızı call me maybe'yi son ses açarak dinliyor. gözümde koskoca mazi mi canlansa yoksa çıldırsam mı bilemedim.

kendisi tus'a hazırlanıyor ama bana tıpdil için stres yapma yaparsın diyor, bir de gönderdiğim ne kadar hediye varsa masasının üstünde 😊 ne kadar tatlısın herşeyiminyarısı 💙