benim kendim dahil hiçbir şeye güvenim yok.

arkadaşlar emrah-gotur beni gittiğin yere dinliyorum, moral motivasyon yerlerde; maniti gittiğim her yere cebimde götürebilirsem rahat bir nefes alıcam 🤦🏼‍♀️

bazen hiç kimseye haber vermeden çekip gitmek istiyorum.

anlık evlenip çoluk çocuğa karışma isteğinin ardından gelen her şeye olan güvensizlik hissi...

"evde canın sıkılıyordur dışarı çıkalım" bahanesiyle abla, kardeş ve kuzenlerle tanıştırıldım 🤷🏼‍♀️ 😷

'direndi bu can ne bitmelere'

omü çocuk cerrahisi istiyordum, yök kadro açmadığı için gidemiyorum :/ asistan ablaya mesaj attım, nerdeyse birbirimize sarılıp ağlıcaz 🥺

arkadaşlar belirtmek isterim ki tüm belirsizliklere rağmen çok mutluyum 🌸

çok saçma olabilir; ama az önce 'başım ağrıyor' dedim diye ağrı kesici getirdi ve bu beni hem şaşırttı hem keyiflendirdi.

ucuncunesiliniz atandı atanacak, çok az kaldı 🌸

hiçbir şey düşünemiyorum, hiçbir şey hissedemiyorum. kurumuş bir ağaç gibiyim,kabuktan ibaret.

görmeyenler ve tekrar görmek istemeyenler için sjsjsjsjsjsjs

o değil de bir hafta sonra mezunum, biraz da bunu konuşalım 😂

bir gün beni nasıl paslı bir makasla
nasıl derinden
budayıp gittiğini farkettim
yeni bir filiz veremeyecek kadar derindi
kesip attıkların
sensizlikle oluşmuş hastalığıma
senin bile çare olamayacağını
benim için
artık çok gecikildiğini anladım

bundan yıllar önce de aklımda bu soru varmış:'neden?'. neden? yıllar geçmiş, bu sorunun içeriği büyümüş ve boyumu aşmış. günlerdir içimde kopan fırtınalarda yankılanan şey:neden? hak ettim mi? biraz evet,biraz hayır. bir yerde okumuştum; birinin sana yaptığı ilk yanlış karşındakinin karakterindendir, karşındaki bunu tekrarlayarak yapıyorsa ve sen affediyorsan bu senin aptallığındandır. yapılan her şeyi affedip gözü kapalı inandığım ve gerçekleri inatla görmediğim için hak ettim,daha doğrusu şu an aptallığımın bedelini ödüyorum.söylemek istesem konuşacak çok şey var, yüzüne vurabileceğim çok fazla şey. ama eminim ki yalanlarınla kendini aklamanın bir yolunu bulursun sen,kendi söylediğin yalana bile inanırsın. sadece şunu bil: söyleyeceğin yalanlara karnım artık çok tok ve 'neden' sorusuna vereceğin hiçbir cevabın bir önemi yok. ama sormadan edemiyorum:neden?

bir hafta öncesine kadar çok sevildiğinize emin olduğunuz ve çok sevdiğiniz biri olduğunu düşünün. kendi sevginizden çok onun sevgisinden eminsiniz o derece. sonra ikinizle alakalı olmayan bir sebeple ayrılmak zorunda kalıyorsunuz ve çok üzgünsünüz. hem çok sevip ayrıldığınız için hem de çok sevdiğiniz o insanı üzdüğünüz için. normalde bir acı çekecekken onu üzdüğünüz için üç kat fazla acı çekiyorsunuz, kahroluyorsunuz resmen. sonra bir akşam arkadaşınızla uzun uzun konuşurken bu çok sevdiğiniz insanın zamanında yaptığı ve sizin affettiğiniz yanlışlarını bu yaptığı da çok saçmaydı diye anlatırken aslında o olaylarda yalan söylediğini fark ediyorsunuz, sonra bu olaylarda bulunan bir kıza mesaj atıp işin doğrusunu öğrenmek istiyorsunuz. kızla konuşunca öğreniyorsunuz ki sizi aldatmış. tüm parçaları bir araya getirip baktığınızda da gördüğünüz şey bir değil iki değil tam üç defa sizi aldatmış. çok sevdiğinden emin olduğunuz o insan yapmış bunu. diyeceğim o ki kimseye ama kimseye insan aşktan kör olmuş gözlerle bakmamalı, evet çok sevebilirsiniz köpek gibi sevebilirsiniz; ama mantığınız asla devredışı kalmamalı. ben mantığımı kullanmam gerektiğini çok geç ve çok ağır bir şekilde öğrendim ve tecrübeyle sabitledim.

ahh bee... geçmişin küçük tıpçısı, şimdilerin n'olacağı meçhul intörnü...

32 saattir hastanedeyim ve beynim iflas etme noktasına geldi. intörnlük muhteşem geçiyor 👌

bilenler bilir, eğer instagramda eski sevgilinizi takip ediyorsanız çoğu fotoğrafını beğenmezken yeni sevgilisiyle olan fotoğraflarının hepsini beğenirsiniz. bu bir çeşit 'artık umrumda bile değilsin' demektir.

'ellerini tutabilsem pia'nın
ölsem eksiksiz ölürdüm'