sınavların bir sürü sona ermemiş olmasının gerginliğiyle insanları kırmamak için odamdan dışarı çıkmıyorum ama bir şey oluyor ve karşındaki insanın bütün yaptıkları birer birer gözünün önünden geçerek seni sinir krizine sokabiliyor. bana yapılan bir şey yok belki ama insan gördüklerine katlanamıyor bazen. şöyleki ;
her şeyi biliyormuş gibi davranıp da aslında bi halttan haberi olmayan; düşüncelerini, fikirlerini kulaktan dolma bilgiler üzerine kurmuş insanlara katlanamıyorum. hele ki kendisi her şeyi doğru yapıyormuş gibi, tanımadığı insanların arkasından atıp tutanlar yok mu çıldırıyorum.
şu kasiyerlere, garsonlara tepeden bakanlar... sonra da yaptığı şey çok normalmiş gibi gelip anlatan, karşısındaki insan kim olursa olsun üzmekten,kırmaktan çekinmeyenleri gördükçe sinirimden kuduruyorum. 4 kişi dolaşırken yanımızdan ayrılana gülerek el sallayıp da uzaklastiğı an demediğini bırakmayan, ertesi gün hiçbir şey söylememiş gibi onunla konuşan, dünyanın en dindar insanıymış gibi davranıp da yapılmaması emrolunanları yapmaktan çekinmeyen,.... ( bu liste uzar gider) insanın suratına bi tokat atıp kendine getiresim geliyor.. biliyorum ki konuşmak çözüm değil, kavgaya dönecekken alttan almaktan sıkıldım 😠 öyle işte ben çok iyiyim yaa sorun yok 😑 sabahtan akşama kadar aynı odanın içinde kafayı filan yemiyorum, düşünüp düşünüp de insanlara karşı kendi kendimi dolduruşa da getirmiyorum, hatta 6 günlük boşluğa rağmen çalışmayı son güne bırakan da ben değilim 😅😆😂