yazarfen çelebi ne diye sordu bi arkadaş bugün hezarfen den mi koydun diye anlatayım evet hezarfen celebi yi çok severim çünkü daha insanlar rüyalarında bile ucmayi görmediği zamanlarda hayalini kurup hayali peşinden kosan cesur bir adamdı o hezar bin demek fen de bilim yani bin ilimli çok bilgin kimse demek hezarfen ben çok sevmeme rağmen hezarfen olamadim hic ne bilgim var ne de yeterli ilmim tek tutundugum şey nefes alırken zorlanirlen gozlerimden hezarfen celebi gibi atlayan yaslarla kalbimin acisina katip bir iki kelimeyi zorla yanyana getirip sayfalara hapsetmekti benimki, ne zaman zora düşsem kaleme tutunur oldum bir zaman sonra o asla sirrima ihanet etmiyordu çünkü. arada onu da kırdığım oluyordu ama sitem etmiyordu bana insanlar gibi. yüz buldum bende yazdikca yazdım. bir defterim vardı içine güzel aşkların yazılabileceği yada en güzel masalların sığabileceği kadardi ama ben icimi döktüm, doktukce pislendi sayfalar karardı tertemiz yapraklar ve hic silgi kullanmadim yazarken hayatta yaptığım hiçbirşeyi silmek gibi bir şansım olmadığı gibi yazılan yanlış da olsa öyle kalsın istedim. beynimi de pek kullanmadim gerçi kullansam ikinci satırdan ileri gidemezdim ya gerçi hangi akil satıra kafa uzatır ki... her satırda hissettim ben bir satırın ne kadar kesici ve can yakabilecek olduğunu sonra yine öğrendim ki satir değilmiş bas kesen satırı tutan eller satir satir satir yazdıran kalplermis. velhasıl hezarfen gibi yasayamadim ama yazarken oldum yazarfen celebi...