bazen öyle bir an geliyor ki yorulduğunu hissediyor insan.şöyle bir durup soluklanmak istiyor. gündüzleri kafasından uzaklaştırmak için uğraştığı onca şeyin beynini istula etmesine izin veriyor. o kadar konuşan, gülen, eğlenen kişi sessizleşiyor. İçine bir öküz oturuyor sanki. aslında rol yapmaktan yorulmuş, biraz da maskesiz dolaşmak istiyor :) bunu kabullendikten sonra daha kolay oluyor tabi. çünkü üzgünse, sinirliyse, kafasını kurcalayan bir sey varsa susmuyor. kendisi olmaktan korkmuyor. değişmeye çalışmak yerine kendini kabulleniyor. bu düşüncelerin, can sıkıcı olanların, hepsi de olmadık zamanlarda gelir insanın aklına. genelde geceleri, yastığa başını koyduğunda ya da slow bir şarkı dinlerken veya da eksileri hatırlatacak bir seyi gördüğünde.. atlatıyor ama insan zamanla. ben güçlüyüm diyor ve kalkıyor tekrar ayağa. birilerine bir seyleri ispat etmek icin tekrar sahaya çıkıyor :) alakasız alakasız cümleler olmuş olabilir. yazmaya başlarken ne düşünüyorsam, yazmaya başladıktan sonra bir sürü şey çıkıyor meydana..

@onumarkamsobe okurken kendimden bir sürü parça buldum demek ki benim gibi birileri daha varmış dedim mutlu oldum

aslında çoğu insan bu şekilde sanırım @mavis

belki de @onumarkamsobe yada belki bu durumlarının farkına bile varmiyorlar

fark edilmesi biraz zor oluyor. derinden bir darbe almasi gerekiyor insanın çoğunlukla. daha sonra bunu ufak çaplı olanları unuttuğu gibi (aslında unuttuğunu sanıyor) unutacağını düşünüyor ve diğerlerini nasıl unuttuysa buna da o yöntemi uyguluyor. İşe yaramayınca fark edince sebebini düşünmeye başlıyor ve o zaman fark ediyor hiçbir şeyi unutmadığını, unutamadığını. sadece geriye ittiğini, üstünü örttüğünü..

ah o bilinçaltı onumarkamsobe ah o bilinçaltı bir ara onun yüzünden ilaçsız uyuyamaz moddaydm geceleri ağlayarak kalkıyordum ah ah ama şimdi yine unutmuş moddaym arada bir kabuslar olmasa daha iyiama nabalim buna şükür olsun :)

az cok olur yine :) bu halimize de şükür @mavis :)