karşıdaki kişiden gösterdiğin ilgiyi göremediğini hissetmek ne illet bi duyguymuş. şimdi durum şöyle ki, erkek arkadaşımla farklı şehirlerdeyiz ve çok sık görüşme imkanımız olmuyor haliyle. aslında isteyince çok da güzel oluyor da, işte isteyince... yaklaşık 6 aydır falan birlikteyiz ve şu ana kadar sürekli ben onun yanına gittim. haberli buluşmalar olsun, sürprizler olsun... sadece bir sefer yanıma geldi, o da sanıyorum ki göstermelikti, kendini zorunlu hissetti "olum sürekli kız geliyor, senin de en azından bir kere gitmen lazım" gibisinden. sevdiğin insan için böyle düşünüyor olmak gerçekten can acıtıcı... bunu anlattığım 1-2 yakın arkadaşım "ee bunu ona söyleyip halletsene bu kadar düşüneceğine" diyor. ama söyledikten sonra da yapılan şey iyice basitleşiyor, onun düşünerek yapmasını istiyorsun. bu da bir çeşit "kız kafası" mantığı mı bilmiyorum ama böyle bombok bi durum işte canlarım.

benim de erkek arkadaşım uzakta çok zor görüşüyoruz 5. ayimizdayiz sevgili olduktan 3 ay sonra buluştuk ancak firsatim oldu ondan sonrada 2 kere daha gittim yanına benim o tarafa gitmem biraz sakıncalı ama ben yinede gittim sevgi biraz fedakarlık istiyor geçerli bi sebebi vardır gelmemek için çünkü fırsatı olsa yanına gelmek ister yani seven insan bunu yapmak için can atar

kesinlikle öyle fedakarlık olmadan olmuyor. ve işte aynı davranışları ondan göremeyince, o kadar da sevmiyor mu acaba diye düşünüyorsun. biraz da alışkanlık oldu diye düşünüyorum, nasıl olsa o geliyor gibisinden. kafam gün geçtikçe karışmaya devam ediyor malesef...

bende düşündüm onu ama sevmese ne gibi bi amacı olur uzaktaki biriyle nasıl sevgili olsun eminim sevmese uzağız olmuyor der bitirir bide bunu düşün

evet orası öyle. başında alıştırmasam bunlar olmayacaktı, hep benden beklemeyecekti belki de... hayırlısı olsun her şeyin.