bazen insanların vicdanlarını nasıl susturabildiklerini merak ediyorum. size de oluyor mu zaman zaman? yahu başını yastığa rahat koyuyor musun, demek istemiyor musunuz? ben şu sıra çok der oldum. kırdığım kalplerin, ağzımdan çıkan her kötü sözün vicdan tahlilini yapar oldum. ve açıkçası çok şey değişti. "ama o da bana bunu yaptı"lardan kurtuldum mesela. kabahatlerime kılıf aramaktan vazgeçmeye başladım. hiçbir şeyin tek taraflı olmadığına iyice inandırarak kendimi, yaşananlara tekrar dönüp baktım. yanlış anlaşılmasın kendimi suçlayarak yapmadım bunları. acaba haksızlık ediyor muyum, diye düşünerek yaptım. ve hiç pişman olmadım. diyorum ya çok şey değişti. bir sürü iyiki'lerim oldu. elbette bir sürü dilenmeyi bekleyen özür'lerim de..
demem o ki; insan arada sırada "ama"larla susturduğu vicdanını dinlemeli. hayat kısa.

bende de oluyor zaman zaman. erken fark edip dilemem gerekiyorsa özür diliyorum. o yüzden geceleri genelde başımı rahat koyarım yastığa..

ama bazi insanlar bir ozurde bile artniyet ararlar. cunku sevemezler. sana istediklerini yaparlar fakat senin bunu neden yaptiklarini sormaya dahi hakkin yoktur. yaptigim bir hata varsa sucluluk duyarim ,gunlerce dusunur kendime kizar hatta nefret ederim . ama bu hatami karsiliksiz birakmayacaklari icin kendi hatam icin uzulmeme ,ozur dilememe firsat vermeden karsiligini alirim . her neyse mutlu olsunlar.

vicdanını susturabilen insan, benim gözümde ölmüş bir insandır. vicdan insanlığı ayakta tutan eylemdir. şimdilerde ise benmerkezcilik diye bir olay hakim dünyaya. ağızdan çıkacak her kelimeyi defalarca düşünmek lazım. İnsanlar o kadar patavatsız ki. ben yanımda benim durumumdan haberi olduğu halde oturup babalar gününü nasıl kutladığını anlatan insanlar tanıdım ve yazık bunlar öğretmen olacaklar...