hayatımda ilk defa bir insan bana emanet edildi. bunun ağırlığını hissediyorum şu sıralar. oysa ki ben istediği gibi yaşayan kimseye karışmayan kimseyi de kendime karıştırmayan biriydim, kendi kendime yaşayıp gidiyordum ne güzel. birinin sorumluluğunu almak zor geldi. nerden çıktı ki bu iş şimdi diyorum günlerdir. bu arada yanlış anlaşılmasın sorumluluktan kaçtığımdan değil, söz konusu can olunca ağır geliyor sanırım insana. İnsanın aklının köşesinde sürekli o duruyor. neyse sanırım ileride alışırız buna da her şeye alıştığımız gibi... ha bir de chris brown - zero dinleyin diyorum ve köşeme çekiliyorum. son paylaşımım olma ihtimali bir hayli yüksek. zor bir sene olacak, zaten artık buranın da tadı tuzu kalmadı gibi. ben kaçar gençler. esen kalın.