numnum
çevresinde çok insan olup da bir o kadar yalnız olanlardanım galiba. yalnız kalmaya cesaretim yok. yurtta tek başıma kalınca bile kendimi kaybedip sinir krizi geçiricek gibi hissediyorum. çevremde ki insanların sahte dost olduklarını da biliyorum ama yalnız kalmaya hiç cesaretim yok. sevgilim var ama bana bir o kadar uzak, onu kaybetmekten de korkuyorum. neden böyle olduğunu da bilmiyorum. sadece aileme ihtiyacım var annemi de çok özledim hiç tanımadığım birisinin yanına gidip herşeyi anlatıp gözlerim çıkana kadar ağlamak istiyorum. başka da bişey yok.

Yorumlar

anonim
ayni durumdayız