bu gün çok değişiğim arkadaşlar.bi ankaralı olarak büyük bi üzüntü yaşıyorum arkadaşlarımı kaybettim ve bi o kadarı da yaralı ama ben hala samsundayım gidemedim bile yanlarında olamadım.ne bileyim belki elimden bişey gelmeyecekti ama burada kalıp da öylece gözü telefonda haber beklemek de çok zor.ama bu kadar berbat ve acı dolu bir günün tek tesellisi her şeyim dediğim 20 yıldır iyimde kötümde her zaman yanımda olan canımdan öte dediğim kuzenimin sırf uyuyakılp o yürüyüşe gidememesi.eğer o sadece 1 saat önce uyanmış olsaydı ben şu an biçare bi halde onun cenazesini bekleyecektim bana da zehir olacaktı ankara sokakları belki de bir daha sığamaycaktım o şehre bana lanet gelecekti.şimdi ne yapmalııyım içlerine elat acısına düşen anne babalara mı üzüleyim arkadaşlarımı kaybettiğim için mi yanayım şu an kuzenim hayatta olduğu için mi sevineyim ne yapayım bu nasıl bişey ?

başın sağ olsun güzel kardeşim başımız sağ olsun

dostlar sağolsun demeyi çok isterdim ama sağolsu demiycem demek istemiyorum sadece son bulsun diye haykırmak istiyorum :'(

bu ülkede haykıran ölüyor malesef susmak mı çare bilmiyorum ben. yada yıkmak mı lazım olmuyorsa ?

susarsak kaybediyoruz susmazsak ölüyoruz yaşıyo olmamız suç yıkarsak da kimse kalmayacak ve yine öleceğiz.ne kadar güzel bi hayat değil mi ? çok şanslıyız ne kadar güzel ölümlü günler bekliyo bizleri!!!!!!!!!!!!!!!